น้ำตาหยดร่วงไป หัวใจแหลกไร้ดี เมฆต่ำฉันระกำเหลือที่ ชีวีแหลกสลาย

ดวงดาวที่พราวฟ้า สวยสดนักหนาพาใจให้เผลอ ประกายนั้นวาววาม ดั่งน้ำบนแก้มเธอ ชวนให้พี่เพ้อ ชวนให้พี่เผลอ   รอวันสักวันหนา จะกลับมาหาเคียงคู่เธอ เอาอกพี่รองรับ ใจซับน้ำตาเธอ ให้สมที่เจอหน้ากัน

แม้วันวานผ่านล่องดังท่องฟ้า รักเจิดจ้าแจ่มดวงใจไม่แปรผัน อยากจะเพิ่มอยากจะเติมความสัมพันธ์ อยากจะกลั่นรักไหลจากใจริน

ฝนพร่างพรม ยืนสั่นด้วยลมเหน็บหนาว เหลือบเหลียวมองดูผู้อื่นเขา ใครไม่เหมือนเรา มีคนเฝ้าคอยหา

เมื่อก่อนบ้านเราใกล้กัน เธอกับตัวฉันทุกวันเที่ยวเล่นไม่เคยเว้นว่าง สองเราร่วมทาง ไปโรงเรียน พากเพียรด้วยกัน ทุกๆวันเธอกับตัวฉันมั่นหวัง เราสองคนผ่านเลยพ้นวัย สู้โลกกว้างใหญ่จริงจัง จะจูงมือยึดถือพลังเพื่อสร้างอนาคตไกล

มีแต่ความคิดถึง ฉันจึงอยากชิดใกล้ แต่เธอไม่เข้าใจ ผลักไสด้วยสายตา

อ้างว้าง…ฉันเดียวดายเหลือเกิน ไม่มีใครเดินข้างเรา ชีวิต…ฉันเหงา  เหลือเพียงแค่เงาข้างกาย ไม่มีความหมาย หัวใจเดียวดายเกินทน

เขียนด้วยรัก…รักมั่น…ให้กันไว้ ครั้งหนึ่งใน…วันวาน…เคยสานฝัน เคยชิดใกล้…หัวใจ…เคยผูกพัน มีเธอฉัน…เคียงกัน…ทุกเวลา