Category Archives: ชีวิตและผู้คน

ผมเคยเล่าให้ฟังแล้วว่า ผมแอบลักลอบปลูกตะขบไว้หลายต้นที่หลังร้านของผม (ตะขบหลังร้าน) ที่ผมอาศัยเป็นเครื่องปรับอากาศให้ผ่านพ้นหน้าร้อนมาได้แบบทุรนทุรายน้อยหน่อย แต่หลังร้านผมไม่ได้มีแค่เรื่องต้นตะขบเท่านั้น มันยังมีเรื่องราวอื่นที่อยากจะเล่าให้ฟัง เอ้า! ล้อมวงเข้ามา ตาแก่คนนี้จะเริ่มเล่านิทานแล้ว

เกือบตีสามแล้ว ยังไม่ได้นอน นาฬิกายังเดินไม่หยุด ชีวิตก็ยังไม่หยุด คนบนโลกใบนี้มีเป็นพันล้านคน แต่คืนนี้เหมือนเหลือตัวคนเดียว ผู้คนมากมาย ความคิดซับซ้อน ลึกซึ้ง แต่ล้วนคิดถึงแต่ตนเอง ถามตัวเองหลายครั้ง ควรจะยืนอยู่ตรงไหน

คุณครูทอมป์สันโกหกนักเรียนชั้น ป.5 ของครูทั้งชั้นเสียแล้ว ตั้งแต่วันแรกเลยด้วย คุณครูบอกพวกเขาว่าครูรักเด็กๆ เท่ากันหมดเลย แต่นั่นก็เป็นไปไม่ได้ เพราะว่ามีเด็กตัวเล็กๆ ท่าทางขี้เกียจคนนึงชื่อ เท็ดดี้ สต๊อดดารด์

ระยะนี้หลายต่อหลายคนแวะเวียนมานั่งบ่นถึงความทุกข์ให้ผมฟัง ทั้งน้องๆ เพื่อนๆ แม้แต่แค่คนรู้จัก ผ่านมาทั้งทางทวิตเตอร์ เฟสบุ้ค โทรศัพท์ แม้แต่แวะมานั่งคุยกัน เล่นเอาผมเองพลอยจะติดความเครียดมาจากเขาเหล่านั้นไปด้วย ความทุกข์ ความอึดอัดใจ ที่ขนเอามาโยนใส่ผม มีทั้งเรื่องงาน เรื่องครอบครัว เรื่องลูก เรื่องเพื่อน เรื่องเงินทอง แม้แต่เรื่องการเมือง ตาแก่อย่างผมก็ได้แต่นั่งฟัง อือๆ เออๆ ไป ให้เขาได้ระบาย ส่วนเรื่องจะไปแสดงความเห็น หรือแนะนำอะไร คงไม่มีปัญญาหรอกครับ คนแก่บ้านนอกอย่างผม แก่เพราะอยู่นาน ไม่ได้แก่แบบวัตถุโบราณ เลยไม่มีราคาค่างวดอะไร พูดไปก็ไม่รู้จะถูกหรือผิด ที่ทำได้ดีที่สุดก็คงแค่นั่งรับฟัง บ่นๆกันเสร็จก็ไป ส่วนผมก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา พยายามไม่ให้ตกค้างอยู่ในหัว มันจะบ้าเอาง่ายๆ ก็มันไม่ใช่เรื่องของเรา ถ้ายังเก็บไว้ เอามาคิด ไม่เรียกบ้า จะเรียกอะไรล่ะครับ

  ช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แดดแรงอากาศร้อน เล่นเอาตาแก่คนนี้ออกอาการย่ำแย่ในช่วงบ่าย มันก็เป็นอย่างนี้ทุกปีในหน้าร้อน แต่ปีนี้ผมได้ตัวช่วย ที่พอทำให้การใช้ชีวิตในช่วงหน้าร้อนตอนกลางวัน ร้อนน้อยลง ค่อยมีความสุขกับเขาบ้าง ไม่ใช่เครื่องปรับอากาศที่ผลาญเงินค่าไฟอย่างดุเดือด เพราะผมไม่มีปัญญาจะหาเงินมาจ่าย แต่เป็นต้นตะขบไม่กี่ต้น ที่อยู่หลังร้านนั่นเอง

ปีนี้ชมพูพันธุ์ทิพย์ในมอยังไม่ทันจะออกดอก ถนนยังไม่เป็นสีชมพูตลอดสายเหมือนทุกปี ทั้งที่ป่านนี้ควรจะออกจนร่วงเต็มพื้นไปแล้ว แต่อากาศกลับร้อนเหมือนหน้าร้อนไปเรียบร้อย สองวันที่ผ่านมาเทอร์โมมิเตอร์จีนแดงที่ซื้อมาในราคา 25 บาท บอกอุณหภูมิในร้านว่า 37 องศา จึงไม่น่าแปลกใจที่มีการประกาศพื้นที่ภัยแล้งจำนวนมากทั้งที่ยังไม่ถึงเดือนมีนาเสียด้วยซ้ำ

ผมจำไม่ได้จริงๆ ว่ารู้จักวันเด็กเมื่อตอนอายุเท่าไร เพราะมันนานมากแล้ว จำไม่ได้แม้กระทั่งว่า คำขวัญวันเด็กสมัยนั้นว่าอย่างไร จำได้แต่ว่า วันเด็กทุกปีจะได้ของแจก ได้กิน ได้เที่ยว ได้ยืนรอ ได้ร้อน ได้เหนื่อย กลับถึงบ้านแล้วอยากนอนอย่างเดียว

อีกไม่กี่วันก็ต้องผมต้องย้ายบ้านแล้ว บ้านหลังที่อยู่นี้ อยู่มา 5 ปี ตั้งแต่กลับมาอยู่ที่นี่อีกครั้ง ถึงมันจะเหมือนโรงเก็บของที่ทั้งเก่า ทั้งผุพัง แต่ก็ได้มันคุ้มหัว กันแดด กันลม กันฝน มาได้ถึง 5 ปี ห้องขนาด 3×7 เมตรห้องนี้ ได้อาศัยเป็นที่ซุกหัวนอนในยามที่ลำบากลำบนมาก่อน แต่ก็ถึงเวลาที่ต้องบอกลากันแล้ว