แล้วก็มาถึงเวลาที่ผมต้องเดินทางอีกแล้ว สัปดาห์หน้าทั้งสัปดาห์ มีกำหนดการเดินทางทุกวัน ที่สำคัญไม่ได้ไปใกล้ๆ แบบที่เช้าไปเย็นกลับได้ เอาเป็นว่าแค่นึกถึงการขับรถไปก็เหนื่อยแล้ว แต่ว่าไปแล้วก็มีแค่ช่วงเวลานี้ กับช่วงมีนา-เมษา ที่ผมพอจะไปไหนมาไหนกับเขาได้บ้าง
ช่วงที่ผมต้องเดินทาง เป็นช่วงที่ผมจะได้หยุดพักผ่อน เพราะเป็นช่วงที่มหาวิทยาลัยปิด มันก็คงไม่แปลกที่ผมจะเดินทางไปชลบุรีและระยอง แต่ที่อาจจะแปลกไปสักหน่อยก็คือ ผมไม่ได้ไปเที่ยว ผมไปจัดการธุระและไปทำงาน เสร็จจากระยองก็กลับเข้ากรุงเทพ จัดการงานต่างๆในกรุงเทพอีกสามสี่วัน จากนั้นก็ไปสระบุรีก็ไปทำธุระแล้วเลยไปทำงานอีกเหมือนกัน แล้วก็กลับมาเปิดร้านตามปกติ สรุปความว่า 9 วันที่ผมปิดร้านไป ตอนนี้คิวงานเต็มหมดแล้วครับ
ความจริงคนแก่อายุขนาดผม มันน่าจะได้ทำงานที่ไม่ต้องตะลอนเดินทางมากมายขนาดนี้ ถ้าจะไปก็น่าจะเป็นการเดินทางไปพักผ่อนเสียมากกว่า แต่อย่างว่าแหละครับ ตาแก่บ้านนอกที่คอยจะตกงานอย่างผมพอมีงานให้ทำ ก็อดตะกรามอยากทำงานไม่ได้ งานก็จะเอา ภาระหน้าที่ต่างๆก็จะทำ จนบางทีลืมเสียสนิทว่า ไม่ได้เป็นหนุ่มอย่างเมื่อก่อนที่สังขารยังมีปัญญาทนทานกับการตรากตรำได้อยู่ พอเข้านอนแล้วถึงรู้ตัวว่าแย่ แต่ก็ไม่ทันแล้วเสียทุกที
ถ้าคิดเสียว่า การเดินทางไกลไปทำงานแบบนี้ ถือเป็นการไปเที่ยว มันก็ดี แต่ดีเฉพาะตอนคิดนะครับ ตอนทำจริงมันไม่เหมือนไปเที่ยวหรอกครับ เพราะทั้งชีวิตก็เป็นมาแบบนี้ พอเข้าที่พักเข้านอน เหนื่อยจนเหมือนจะขาดใจทุกที ไอ้เรื่องการแวะชมตลาด แวะซื้อของฝาก แวะถ่ายรูปอัพเฟสบุ้คอย่างที่นิยมกัน ลืมไปได้เลย แค่ทำงานให้เสร็จทันกำหนดก็แย่แล้ว จะเอาเวลาและอารมณ์ไหนมาทำอย่างที่ว่าได้
ที่บ่นไปก็เป็นปกติของตาแก่ขี้บ่นอย่างผม แต่คราวนี้ที่ต้องบ่นลง blog ก็เพราะ ช่วงที่ไปเป็นช่วงที่ผมต้องกินเจตลอด เสียดายหมึกไข่นึ่งมะนาวจริงๆ อุตส่าห์ไปถึงระยองแล้วนะ …อดเลย