น้ำตาหยดร่วงไป หัวใจแหลกไร้ดี
เมฆต่ำฉันระกำเหลือที่ ชีวีแหลกสลาย
ฝนหยาดหยดร่วงโปรย ลมโชยแผ่วต้องกาย
ฝนพาน้ำตารวมละลาย เป็นสายสู่พื้นดิน
ฉันยืนอยู่กลางสายฝน ใจร้อนรนเมื่อรักสิ้น
ร่างกายสั่นเทา ใจกลับร้อนเร่า ดุจเผาบนไฟ
เมฆหยุดหลั่งน้ำตา ท้องฟ้าพลันสดใส
ฉันคอยว่าจะมีวันใด หัวใจคลายระทม
น้ำตาหยดร่วงไป รวมกับสายฝนพรม
แม้จะสั่นหนาวกาย ดวงใจกลับเศร้าตรม
สหัสเดชะ
2521