Blog ที่หายไป

เมื่อ 6-7 ปีที่แล้ว เป็นช่วงที่ผมขยันเขียนเรื่องราวต่างๆ ลงในบล็อก เขียนทุกวันๆ ละหลายเรื่อง แต่ก็อยู่กันคนละบล็อก เพราะเป็นเรื่องราวคนละแบบ ทำให้ผมมีบล็อกที่เขียนไว้อยู่หลายที่ ทั้งบน Spaces WordPress Blogspot Blogsome ฯลฯ อยู่ให้ทั่วไปหมด แถมเขียนเรื่องราวคนละแบบ ตั้งแต่การทำกับข้าว ไปจนดิจิตอลเทคโนโลยี

ที่เขียนได้มากมายขนาดนั้น ไม่ใช่เพราะผมเก่งกาจอะไรนักหนา แต่ตอนนั้นตกงาน ว่างจัด ไม่มีอะไรทำ ถ้าไม่เขียนอะไรต่อมิอะไรลงไปในบล็อก ผมคงฟุ้งซ่านจนวิกลจริตไปแล้วตั้งแต่ตอนนั้น เรียกได้ว่า บล็อกต่างๆที่ผมเขียนไว้ เป็นเครื่องมือรักษาสติสัมปชัญญะของผมเอาไว้ได้เป็นอย่างดี

แต่บล็อกเหล่านั้นก็ได้รับการอัพเดทบ้าง ไม่ได้อัพเดทบ้าง เข้าไปดูบ้าง ไม่ได้เข้าไปดูบ้าง บางทีก็ลืมไปว่า ยังมีบล็อกนั้นอยู่ กว่าจะนึกได้บางครั้งผ่านไปเป็นปี

ก็เพราะไอ้โรคขี้หลงขี้ลืมนี่แหละครับ มันถึงได้เกิดเรื่องจนได้
เมื่อตอนสายๆ วันนี้ ผมคิดจะเอาเรื่องที่เคยเขียนไว้นานแล้วเอามาใช้ จำได้ว่าเขียนใส่บล็อกไว้
กว่าจะนึกชื่อบล็อกได้ก็เสียเวลาไปนานสองนาน พอนึกได้เปิดเข้าไป มันเข้าไม่ได้
ไม่ใช่บล็อกผมโดนลบ แต่มันหายไปทั้งเวบเลย

หลังจากที่ลองตรวจเช็คดูก็พบว่า ไอ้เจ้าเวบ blogsome.com มันเลิกกิจการไปเสียแล้ว
มันเลิกไปตอนไหนหว่า ไม่เห็นมีจดหมายมาร่ำลา สั่งเสีย ให้แวะไปเก็บข้อมูลมาสักฉบับ
สงสัยจะจบชีวิตแบบอุบัติเหตุ ไม่มีโอกาสให้ใครดูใจ
แต่ที่จบไปกับมันด้วยก็บล็อกของผมนี่แหละครับ
จนถึงตอนนี้ยังไม่รู้ว่า จะไปขุดค้นต้นฉบับกลับมาได้แค่ไหน
หายไปแต่ละครั้ง เรื่องที่เคยเขียนไว้ก็เหลือน้อยลงทุกครั้ง เพราะหาต้นฉบับไม่ค่อยจะเจอ
ถ้าหาเจอคราวนี้ คงต้องเอามาฝากไว้ในบล็อกนี้เสียแล้วล่ะครับ

ทุกครั้งที่เรื่องราวที่ผมเขียนหายไป ทุกครั้งที่ผมพยายามจะตามหามันกลับมา
หลายคนคงคิดว่า มันมีคุณค่าระดับที่ได้รางวัล หรือมียอดผู้อ่านนับแสน
ไม่ใช่เลยครับ ทั้งไม่มีรางวัล ทั้งไม่ค่อยมีคนอ่าน
แต่มันมีคุณค่า อย่างน้อยก็กับผม
มันคือจารึกความคิดในวันที่ผ่านมาของชายชราคนนี้
มันคือกระจกที่สะท้อนตัวตนของผู้เขียน ณ วันเวลานั้น
และมันคือบันทึกการเดินทางของความคิดและชีวิตที่ไม่มีเล่มที่สองบนโลกใบนี้

คงต้องขอแบ่งพื้นที่ในบล็อกนี้ให้กับบล็อกที่หายไปของผมบ้างนะครับ
ไอ้ที่ต้องขอกัน เพราะบล็อกที่หายไป มันออกแนวน้ำเน่าและหวานเลี่ยนเกินระดับปกติ
กลัวแฟนๆ ที่มีน้อยอยู่แล้วจะหนีตาแก่คนนี้กันไปหมด
แล้วหมาในปากผมจะเห่าจะหอนให้ใครฟังล่ะครับ