Category Archives: ชีวิตและผู้คน

สวัสดีครับอาจารย์ ไม่ได้ติดต่ออาจารย์นานเลยครับ ทีแรกคิดว่าจะได้ไปกำแพงแสนอีก แต่พอดีทางโรงงานปุ๋ยเปลี่ยนไปใช้ระบบกำหนดแบบปริมาตร ไม่ได้ใช้น้ำหนักแบบที่ผมคิด เลยเปลี่ยนคนทำ ผมเลยไม่ได้มีโอกาสไปเลยครับ

สวัสดีครับอาจารย์ ผมขอส่งข่าวคราวต่อจากที่ได้เล่าไปครั้งที่แล้วครับ ตอนนี้ผมกลับมาอยู่ที่สวนได้เกือบ 7 วันแล้วครับ กลับมาก็พยายามเร่งให้เริ่มต้นงานในสวนได้เสียที ก็ออกไปติดต่อช่าง ติดต่อน้องๆ เก่าๆ ทางนี้ จะได้มีคนช่วย งานจะได้เร็วขึ้น สองสามวันแรกก็ดูดีครับ คุยกับคนโน้นคนนี้ ดูแบบ นัดหมายกัน เสร็จสรรพวันรุ่งขึ้น ผมก็เริ่มสั่งของ ทั้งเครื่องมือเครื่องใช้ต่างๆ วัสดุที่ต้องใช้ พวกเหล็ก และท่อต่างๆ

พอโดนเขาเอาร้านคืน ตาแก่บ้านนอกอย่างผมก็กลับสู่สถานะตกงานอีกครั้ง ผมห่างหายจากสถานะนี้มาถึง 9 ปี จนคิดว่าจะไม่ต้องตะเกียกตะกายหางานทำอีกแล้ว เพราะจวนจะเกษียณอยู่รอมร่อแล้ว แต่อะไรมันจะเกิดก็ให้มันเกิดไปเถอะครับ ไม่มีร้าน งานการก็ไม่มี หันซ้ายหันขวา ถามตัวเองในกระจกว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี มันก็ไม่ตอบผมสักคำ

เกษตรกรเป็นอาชีพที่มีจำนวนชั่วโมงทำงานมากกว่าอาชีพอื่น แต่มีรายได้ต่อชั่วโมงน้อยกว่าอาชีพอื่น สวัสดิการอะไรก็ไม่มี ไอ้ที่มีก็ยังจะถูกตัดออก เป็นลูกค้าธนาคารก็ยังกับเป็นขี้ข้า เป็นลูกทาสในเรือนเบี้ย โดนขู่โดนเอาเปรียบ ขณะที่อาชีพอื่นไปกู้ ก็ยังมีสภาพเป็นผู้เป็นคนมากกว่า ข้าวของที่หน่วยงานรัฐ เอาเงินภาษีไปซื้อมาแจก แล้วทำตัวยังกะมันควักเงินซื้อมาเอง ก็ต้องรักษาให้ดี เพราะมันมาแบบป่วยๆ ต้องเอามารักษาต่อ ฯลฯ

มันเป็นเรื่องปกติที่โลกไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ชีวิตไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง อะไรทำไม่ได้ก็อย่าทำ ไปไม่ได้ก็อย่าไป วันนี้และตอนนี้ ผมควรไปอยู่ในที่ที่มีแต่เพื่อนฝูงเต็มไปหมด มันเป็นงานรียูเนียนครบรอบ 30 ปีที่จบมา แต่ผมก็ไม่ได้ไป ตั้งแต่เช้า เพื่อนสนิทหลายคนโทรเข้ามาหาตลอด จนถึงช่วงบ่าย ทุกคนคิดว่าผมจะไป ..ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน จนถึงเมื่อวาน

ปีนี้ผมยังไม่ได้บ่นเรื่องอากาศร้อนลงในบล็อกแบบทุกๆ ปีเลยครับ แต่ดูเหมือนจะมีคนช่วยบ่นกันมากมายมหาศาลแล้ว เลยขอยกยอดไปก่อน ไว้เรื่องหน้าหรือเรื่องต่อไป จะมาบ่นให้ฟังเหมือนทุกปี ถ้ามันยังไม่เลยหน้าร้อนนี้ไปเสียก่อน แต่ผลพวงของอากาศที่ร้อนจัดปีนี้ ทำให้ผมต้องตัดสินใจเรื่องที่ยิ่งใหญ่มากเรื่องหนึ่ง… เปลี่ยนตู้เย็น

ทั้งๆ ที่ผมสัญญากับตัวเองไว้ตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วว่า ช่วงสงกรานต์จะไม่ยอมไปเที่ยวทะเลอีก หลังจากที่ผมต้องไปเผชิญวิบากกรรมทั้งที่กิน ทั้งที่นอน ที่ระยอง ทำให้ผมเข็ดขยาดกับการไปเที่ยวทะเลในช่วงสงกรานต์แบบไม่เอาอีกแล้วชีวิตนี้ แต่ครั้งนี้ผมก็อดสงสารผู้คนในครอบครัวไม่ได้ ทำให้ผมต้องฉีกสัญญาที่ทำไว้กับตัวเอง เดินทางไปเที่ยวทะเลในช่วงวันหยุดยาวของสงกรานต์อีกครั้ง แล้วคิดเอาเถอะครับว่าจะเจออะไร

ปีนี้ดูท่าว่าผมจะแก่ไปมาก แต่ละวันที่เลิกงานกลับมา รู้สึกว่าเหนื่อยมากจริงๆ ผมพยายามจะโยนความผิดให้กับความแก่ เพราะไม่อยากยอมรับว่าความท้อเริ่มขยายตัวขึ้นทุกวัน แต่ละวันเริ่ม ทำงานไม่สนุกเหมือนเดิม อาจเป็นเพราะปัญหาที่มากขึ้น หรือเพราะไม่ว่าจะพยายามเท่าไร มันก็ยังคงวนเวียนอยู่กับที่เหมือนเดิม อันนี้ก็ไม่รู้