เกือบตีสามแล้ว ยังไม่ได้นอน นาฬิกายังเดินไม่หยุด ชีวิตก็ยังไม่หยุด
คนบนโลกใบนี้มีเป็นพันล้านคน แต่คืนนี้เหมือนเหลือตัวคนเดียว
ผู้คนมากมาย ความคิดซับซ้อน ลึกซึ้ง แต่ล้วนคิดถึงแต่ตนเอง
ถามตัวเองหลายครั้ง ควรจะยืนอยู่ตรงไหน
ผู้คนแก่งแย่ง เอาเปรียบคนด้วยกัน ราวกับไม่ใช่คนร่วมโลก
เพดานฟ้ามืดมิด โอบล้อมราวกักขัง ไม่ให้ทำตามใจปรารถนา
ทุกข์ร้อนรุมเร้า ภาระหนักอึ้ง แผดเผาศรัทธาจนเหือดแห้ง
เหลือเพียงหน้ากากที่สวมเข้าใส่กัน
อุดมการณ์ ปณิธาน และศรัทธา เหลือเพียงตัวอักษร
ลมราตรีโชยผ่านหน้าต่าง ราวไว้อาลัย
ผลประโยชน์สูงค่ากว่าน้ำใจ
ได้แต่ดูผู้คนฟาดฟัน แย่งกันราวสัตว์ร้าย
ล้าหัวใจ จนไม่อยากลุกขึ้นสู้อีกต่อไป
ดาวระยับแสนไกล กระพริบพราว ราวเย้ยหยัน
เหนื่อยจนเกินจะฝืนกล้ำกลืนเอาไว้ข้างไหน
อึดอัด คับข้องใจ ไม่รู้เหตุผลของการคงอยู่
ทอดถอนใจ ปลอบตัวเองอยูมืดมิดเพียงคนเดียว
ความฝันจางหายไปเนิ่นนาน ความมุ่งมั่นมลายกับสายลม
ไม่มีสิ่งใดที่จะทำได้อีก นอกจากอดทน
ทุกสิ่งล้วนสลาย ไม่เหลือแม้แต่ความหวัง