ฝนพร่างพรม ยืนสั่นด้วยลมเหน็บหนาว
เหลือบเหลียวมองดูผู้อื่นเขา ใครไม่เหมือนเรา มีคนเฝ้าคอยหา
ทอดถอนใจ ยืนหลบอยู่ใต้ชายคา
ทางนั้นอีกไกลเท่าใดหนา มืดและเหว่ว้า สุดจะหาทางไป
เมฆหลบจันทร์ เห็นเธอนั้นยืนถือร่มไม่ไกล เธอร้องเรียก ฉันยอมเปียกฝ่าออกไป แต่เธอกลับกลายหลีกหนี
ฝนเปียกร่าง ทุกหนทางมืดเลือนลางสิ้นดี ก้มหน้าเดินฝ่าฝนซัดสาดฤดี ยังหนทางราตรีอีกไกล
เดินก้มหน้า แล้วแต่ชะตาพาให้
หนทางมืดมิดยังอีกไกล หวังแต่เพียงใจ ไปให้ถึงสุดหนทาง