จะขอพักกายชั่วกาล

การเดินทางของตาแก่คนนี้มาจนค่อนทางแล้ว ความพยายามทุกอย่างถูกนำมาใช้จนหมดสิ้น
บางครั้งอยากตัดใจ ทำสิ่งที่เห็นแก่ตัวเสียบ้าง แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
ภาระหน้าที่ที่ต้องทำ หากไม่ทำแล้วใครจะทำ จะมีใครทำแทนได้ นอกจากตัวเราเอง
ได้แต่มองดู และก้มหน้าทำหน้าที่ของตัว ไม่มีคำตัดพ้อ ไม่มีคำต่อว่า
เพียงแต่ วันหนึ่งเมื่อต้องพักไปตลอดกาล คงต้องปล่อยเป็นหน้าที่ของชะตากรรม

เหนื่อยใจมากขึ้นทุกที ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเหมือนปลาติดแห มีแต่จะพันแน่นขึ้น
ทุกข์เกิดเพราะคาดหวัง ถึงรู้อยู่แก่ใจ แต่ก็หยุดคาดหวังไม่ได้
กำลังใจมันหมดไปนานมากแล้ว ที่ยังยืนสู้อยู่ได้ เพราะหน้าที่เท่านั้น
เวลายิ่งผ่านไป ดีชั่วยิ่งเห็นชัดตา
โกรธไป ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ทำเท่าที่จะทำได้ เท่าที่ยังมีลมหายใจ

บินไปเดียวดายกลางสายลมแปรปรวน เพียงทะเลครวญฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า

ค่ำคืนนี้ฉันเพลีย ฉันเหนื่อยฉันหนาว และเหงาเหลือเกิน

ไม่เคยมีใครมีรักแท้จริงใจ จะมองทางใดดูเคว้งคว้างว่างเปล่า

ฝ่าลมฝนลำพังมากี่ร้อนหนาว จนล้าสิ้นแรง

ไม่อยากเห็นภาพใดแม้แต่ท้องฟ้า อยากจะพักดวงตาลงชั่วกาล

จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์ จะหลับฝันไม่ขอตื่นขึ้นมา

คงจะมีเพียงลมหายใจรวยริน เอนกายบนดินยอมรับความแพ้พ่าย

ปีกของฉันมันหนัก บินต่อไม่ไหว จะขอพักกายชั่วกาล