ใกล้จบ

เคยมีความรู้สึกว่า เรื่องราวต่างๆ มันใกล้จบลงแล้วไหม
ที่มันเป็นเพียงความรู้สึก ไม่ใช่มาจากข้อเท็จจริง แค่รู้สึกได้
ชีวิตคนเรา บางเรื่องก็ไม่อาจอธิบายด้วยเหตุผล บางเรื่องก็ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูด
มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกเท่านั้น

ฉากต่างๆ ในชีวิต ผ่านกลับเข้ามาในความคิด ภาพแล้วภาพเล่า
จนถึงวันนี้ ไม่มีอะไรให้ไถ่ถาม ไม่มีอะไรให้นึกเสียใจ
ชีวิต เวลา และสายน้ำ เมื่อผ่านไปแล้ว ก็มีแต่ผ่านไป
เรื่องที่จะย้อนหวนคืนกลับ มีเพียงแค่ในความคิดเท่านั้น

วงจรร้อน ฝน หนาว วนเวียนผ่านมาหลายสิบรอบ
พูดได้ว่าทุกอย่างก็เหมือนเดิม แต่ก็พูดได้ว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไป
ขึ้นอยู่กับว่า เรายึดมันติดกับอะไร ใช้วัดมันด้วยอะไร
สิ่งเดียวกัน ในเวลาเดียวกัน มันยังไม่เหมือนกัน
ประสาอะไรกับคนละสิ่ง คนละที่ คนละเวลา จะมาให้เหมือนกัน

ในบางความคิดมันยังจบไม่ได้ มันยังมีอะไรที่ค้างคาอีกมากมาย
แต่ในบางความคิด มันเหนื่อยจนเกินจะไปต่อได้ มันสิ้นสภาพที่จะไปต่อไหว
คนเดียวกัน คิดเรื่องเดียวกัน สองครั้งยังไม่เหมือนกัน

หันไปมองเส้นทางที่ผ่านมา อดถามตัวเองไม่ได้ว่า ทนเดินมาถึงตรงนี้ได้อย่างไร
มันช่างไกล และทุรกันดารเสียเหลือเกิน
ภาระเริ่มปลดเปลื้องออกไปทีละชิ้น พร้อมกับเรี่ยวแรงที่ถดถอย
และกำลังใจที่เหลือน้อยลงทุกที
ที่เริ่มก้าวขาไม่ออก ไม่รู้ว่าหมดแรง หรือหมดใจกันแน่
ภาระเหลืออยู่ไม่มาก แต่กำลังกลับเหลือน้อยยิ่งกว่า
คงไปเท่าที่ไปได้ หมดแค่ไหนก็ต้องหยุดเพียงแค่นั้น
ที่เหลือก็คงต้องปล่อยให้โชคชะตาพัดพาไปต่อ

เหนื่อยเกินไปแล้วจริงๆ…