ชีวิตคนเราแต่ละวันมีเรื่องวุ่นวายมากมายอยู่แล้ว เอาเฉพาะเรื่องสำคัญ จำเป็น ต้องทำ ก็มีให้คิดให้ทำแทบจะหมดวันอยู่แล้ว ถ้ารวมเรื่องปลีกย่อยลงไป ก็เรียกได้ว่า ยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวันนั้นไม่พอให้จัดการได้เสร็จสิ้นอย่างแน่นอน
เรื่องสำคัญเหล่านั้นมันหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นชีวิตต้องเหนื่อยยากไปกับเรื่องราวที่จำเป็นเหล่านั้น อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ จะบอกว่าไม่ทำ มันก็ไม่ได้ อย่างเช่นเรื่องทำมาหากิน จะบอกว่าเหนื่อย ไม่ทำแล้ว สุดท้ายแล้วจะเอาอะไรกินเข้าไป มันหลีกมันเลี่ยงไม่ได้ เรียกว่าเป็นเรื่องเหนื่อยที่น่าเหนื่อย
แต่ในชีวิตคนเรามันยังมีเรื่องราวอีกประเภท เป็นเรื่องที่ดูแล้วไม่ได้มีความจำเป็น ไม่มีความสำคัญ
หรือบางเรื่องมันไม่ควรจะมีเรื่องนั้นๆ เกิดขึ้นมาเสียด้วยซ้ำ แต่เมื่อไรก็ตามที่เรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นมา เราก็ต้องเหนื่อยที่จะคิด จะจัดการกับเรื่องเหล่านั้น
ทั้งๆ ที่ ไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์อะไรขึ้นมา แต่พอมันเกิดปัญหา ก็ต้องตามไปแก้กันอยู่ดี
ตาแก่บ้านนอกอย่างผมผ่านร้อนหนาวมาจนค่อนชีวิต เมื่อตอนหนุ่มๆ ก็เหนื่อยไปกับเรื่องไม่น่าเหนื่อยเสียมาก แทนที่จะเอาเรี่ยวแรงไปเหนื่อยกับเรื่องที่สมควรเหนื่อย
แต่เมื่อเวลาผ่านไป ผมเริ่มเรียนรู้ที่จะเลือกเหนื่อยกับเรื่องที่สมควรเหนื่อย และพยายามจะไม่เหนื่อยกับเรื่องที่ไม่น่าเหนื่อย
แต่ชีวิตคนมันไม่ได้ง่ายเหมือนบวกเลขหลักเดียว มันซับซ้อนกว่านั้น
ความพยายามที่จะหลบเลี่ยงเรื่องที่ไม่น่าเหนื่อย มันดูเหมือนจะเปล่าประโยชน์
เพราะคนในสังคมทุกวันนี้ ใช้ชีวิตให้คนอื่นและตัวเองต้องมาเหนื่อยกับเรื่องที่ไม่น่าเหนื่อย กับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง
แค่ความคิด ความเข้าใจโง่ๆ ของคนโง่ๆ มันก็พาให้คนทั้งสังคมต้องมาทำเรื่องโง่ๆ กัน
แม้แต่คนใกล้ตัว อย่างลูกๆ ก็ยังมีเรื่องให้ผมต้องมาเหนื่อยอย่างไม่น่าเหนื่อยได้อยู่เรื่อยๆ
ตาแก่คนนี้ไม่ได้โกรธ และไม่เคยโกรธกับเรื่องอย่างนี้หรอกครับ แค่อยากจะบอกว่า
“แต่ละวันชีวิตมันมีเรื่องให้เหนื่อยมากมายอยู่แล้ว อย่าหาเรื่องไม่น่าเหนื่อยมาให้อีกเลย”