ในช่วงเดือนที่ผ่านมา ตาแก่คนนี้เกือบจะบ้าเสียให้ได้ เพราะความวุ่นวายจากการเปิดร้านใหม่ ที่ผมเองไม่เคยอยากจะเปิดเลยสักนิดเดียว แต่เพราะความจำเป็นที่ต้องหาทางรอดจาก ความไม่มั่นคงอันเนื่องจากสติปัญญาของผู้บริหารในระบบราชการไทย ทำให้มันต้องเกิดอีกร้านขึ้นมาอย่างนี้ และนั่นแหละสาเหตุที่ทำให้ผมเริ่มมีอาการคลุ้มๆคลั่งๆขึ้นมาอีกครั้ง
ความจริงผมไม่อยากพูดถึงสาเหตุของการเปิดร้านสักเท่าไร เพราะพอพูดถึงแล้วมันอดโมโหไม่ได้ทุกครั้ง ที่ดินของหลวงไปยึดคืนเวนคืนเอามาจากชาวบ้าน เงินที่สร้างอาคารสถานที่ก็เงินภาษีที่เก็บเอามาจากประชาชน พอมานั่งบริหาร มีตำแหน่งขึ้นมา ก็ทำราวกับว่า ที่ดินเป็นของโคตรพ่อมัน เงินทองที่ใช้สร้างเป็นของโคตรแม่มัน อำนาจบาตรใหญ่จึงตกแก่มันเพียงผู้เดียว พูดไปก็ดูตลก แต่เป็นตลกร้ายที่เกิดแทบทุกตารางนิ้วบนแผ่นดินนี้
เอาเป็นว่าเลิกคุยเรื่องนี้เถอะครับ ไม่อย่างนั้นจากเรื่องร้านใหม่ จะได้กลายเป็นเปิดวิกด่ากันเท่านั้นเอง
สรุปว่าในช่วงเดือนที่ผ่านมา ผมมัววุ่นวายกับการเปิดร้านใหม่ ซึ่งถึงผมจะผ่านการเปิดร้านมาจำนวนมากมาย แต่มันไม่เคยเหนื่อยน้อยลงเลยสักครั้ง
ถ้าใครกำลังจินตนาการถึงร้านติดกระจกดิสเพลย์หรู แต่งเฟอร์นิเจอร์สวยๆ โชว์ข้าวของเต็มร้าน เปิดแอร์เย็นฉ่ำ
คุณเดินเลยร้านผมไปแล้วล่ะครับ เพราะจนถึงวันนี้ ผมยังไม่มีนโยบายทำร้านสวย มีแต่นโยบายทำร้านซ่อม
และยังยืนยันว่า ร้านไม่สวยก็ซ่อมดีได้ครับ
แล้วผมก็วนกลับมาตรงที่ต้องลำบากยากเข็ญอีกครั้ง บททดสอบอีกบทที่ต้องผ่านมันไปให้ได้
สภาพการณ์ที่ขาดทั้งคน ขาดทั้งเงิน ทำให้สถานการณ์ลงไปอยู่ที่ตำแหน่งที่เขียนว่าย่ำแย่
แต่ตาแก่คนนี้กลับมองความทุกข์ยากนี้อย่างเฉยชา ที่ผ่านมามันยากกว่านี้มากนัก
และยังคงก้าวเดินต่อไป แม้เลือดจะไหลอาบร่างจนจวนจะหมดสติแล้วก็ตาม
ชีวิตไม่ได้ให้ทางเลือกกับเรามากนัก สิ่งที่เราทำได้ก็แค่ทำให้ดีที่สุดในสิ่งที่เรามี
ยามดึกสองสามวันก่อนผมรูดประตูเหล็กร้านปิดลง ใส่กุญแจแล้วเดินไปที่รถปิคอัพเก่าๆ ที่จอดไว้ไกลออกไป
รู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อ รู้สึกอัดอั้นตันใจ จนแทบจะร้องไห้ออกมา
ระหว่างทางผมเดินผ่าน ผมเห็นชายจรจัดคนหนึ่ง นั่งอยู่ตรงฟุตบาท เนื้อตัวสกปรก
เขากำลังหยิบข้าวจากถุงพลาสติกมอมแมมส่งเข้าปาก และดูท่าว่าคืนนี้เขาคงใช้ฟุตบาทตรงนี้เป็นที่นอน
ผมไขประตูรถเข้าไปนั่ง แล้วมองกลับมาที่ชายจรจัดคนนั้นอีกครั้ง
มันทำให้ผมรู้สึกว่าปัญหาที่ผมเจออยู่ตอนนี้ มันเหมือนเศษผง
สิบนาทีก่อน ผมกำลังรู้สึกว่าตัวเองย่ำแย่ หมดทุกอย่าง ชีวิตมีแต่ปัญหา
แต่ความเป็นจริง ผมมีทุกอย่างมากกว่าผู้ชายที่นั่งหยิบข้าวใส่ปากบนฟุตบาทคนนั้นไม่รู้เท่าไร
…ตั้งแต่คืนนั้นมา ตาแก่คนนี้นอนหลับอย่างมีความสุขทุกคืนเลยครับ