ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยมีวันหยุดอย่างเป็นทางการอย่างคนอื่นเขา มีแต่หยุดปิดร้านเพื่อไปทำธุระ พอกลับมาก็กระเสือกกระสนกลับมาทำงานทันที บางครั้งขับรถกลับมาเกือบสองร้อยกิโล พอมาถึงก็เปิดร้านทันที แต่นั่นมันเมื่อก่อนนี้นะครับ แต่วันนี้ผมมีวันหยุดกับเขาแล้ว
การที่ตาแก่อย่างผมจะมีวันหยุดกับเขาบ้าง กลายเป็นหัวข้อสนทนา และวิพากษ์วิจารณ์ในหมู่คนที่รู้จักผมเป็นอันมาก เพราะตลอดเวลา ผมไม่เคยคิดที่จะหยุดทำงานเลย แม้แต่เพียงครึ่งวันก็ตาม แต่เวลาที่ผ่านไป รวมถึงสถานการณ์ที่เปลี่ยนไป ทำให้ผมต้องขอมีวันหยุดพักบ้าง
ลำพังอายุที่เยอะขนาดไม่สามารถปักเทียนบนเค้กวันเกิดได้ครบอย่างเดียว มันก็น่าจะเป็นเหตุผลที่เพียงพอที่จะขอหยุดงานสัปดาห์ละวันได้แล้ว โดยไม่ต้องเลยเข้าไปพูดถึงสุขภาพที่นับวันจะเสื่อมถอยลงทุกที การมีวันหยุดเพิ่มสัปดาห์ละวัน น่าจะช่วยทั้งยืดอายุการทำงาน และอายุของตาแก่คนนี้ให้ยืดยาวออกไปได้อีกไม่มากก็น้อย
ผมเลือกที่จะหยุดวันเสาร์ เพราะดูจากสถิติแล้วเป็นวันที่มีลูกค้าน้อยที่สุด อีกทั้งวันอาทิตย์ก็เปิดครึ่งบ่าย เท่ากับผมได้พักรวมแล้วหนึ่งวันครึ่ง ก็ถือว่ามากเอาการสำหรับคนที่ไม่ค่อยคุ้นกับการหยุดทำงาน
ผมเริ่มหยุดมาหลายเสาร์แล้ว บางเสาร์ก็ไปซื้อของบ้าง บางเสาร์ก็ไปธุระบ้าง ชีวิตส่วนตัวก็เริ่มจะมีเวลาจัดการบ้าง ได้ไปทำอะไรแบบที่คนทั่วไปเขาทำกันบ้าง แต่เท่าที่ดูที่ผ่านมา เวลาส่วนใหญ่ของวันเสาร์ของผม หมดไปกับการนอน นอนจริงๆนะครับ ไม่ใช่นอนเล่นๆ
ปีนี้ผมผ่านวันเกิดมาด้วยความรู้สึกว่าเหนื่อยเหลือเกิน
ปีนี้ลูกสาวผมก็เรียนจบมหาวิทยาลัย มีงานทำเลี้ยงตัวไปได้อีกคนหนึ่ง
ปีนี้ผมเบื่อที่จะต้องอธิบายความมากมาย ในสิ่งที่เราอยากให้ลูกค้ารู้ แต่เขาไม่สนใจจะฟัง
ปีนี้ผมเหนื่อยที่จะต้องทำอะไรต่ออะไร เพียงเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองก็ไม่เคยอยากได้ แต่คนอื่นอยากให้เราได้
แล้วปีนี้ตาแก่คนนี้เลยต้องขอเศษเสี้ยวเวลาในชีวิตสักวัน เอาไว้พักกาย พักใจ พักสมอง และยืนมองตัวเองว่า ยังเป็นคนอย่างที่ควรจะเป็นอยู่ไหม
จะได้ไม่เป็นตาแก่เลอะเทอะอย่างที่หลายคนเป็นอยู่ตอนนี้