ทิวาใกล้ลาจากไปพลัน แสงนวลของดวงจันทร์เยือนหล้า
สาดเรื่องรองผ่องผืนนภา ฟ้าอาลัยลาจากตะวัน
รัตติกาลนั้นเพรียกลมเย็น น้ำค้างคืนวันเพ็ญหนาวสั่น
ดาวรันทดกำสรดจาบัลย์ แสงระยับทรวงสั่นเยือกเย็น
ยืนลำพังกลางราตรี คืนค่ำนี้คืนวันเพ็ญ
รักเธอนั้นยิ่งกว่าดวงใจ เธอนั้นดังเดือนฉายลอบเด่น
คิดถึงเธอรักเธอวันเพ็ญ แม้เธอจะเร้นซ่อนเมฆา
ปลายฟ้าไกลจะเอื้อมไปถึง แม้นก้นบึ้งทะเลจะฝ่า
แดดแผดเผาเหน็บหนาวกายา เพื่อเธอยอมน้ำตานองใจ
จันทร์แสนงามยามค่ำคืน เราฝืนยืนเพียงเดียวดาย
ฉันรักเธอไม่หน่ายวันเพ็ญ
สหัสเดชะ
2530