วันหยุดพักผ่อนแบบนี้ มันควรจะตื่นให้สายอย่างที่เคยอยากทำเวลาที่ต้องฝืนตื่นไปทำงาน แต่ดันตื่นเช้าอย่างไม่เคยตื่นมาก่อน ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตื่นแต่เช้ามาทำอะไร
โลกตอนเช้าๆ ที่ไม่ค่อยจะได้เห็น มันก็เป็นไปอีกแบบ ทั้งอากาศและบรรยากาศ มันแปลกตาสำหรับคนที่ไม่ค่อยได้เห็น บางคนตื่นแต่เช้าทุกวัน แต่ไม่เคยได้รับรู้บรรยากาศแบบนี้ เพราะภาระหน้าที่ทำให้ไม่มีเวลารับรู้ ต้องตะเกียกตะกายจัดการเรื่องราวต่างๆ แล้วก็รีบตะกายไปทำหน้าที่ของตัว
พักมาแล้วหนึ่งวัน ยกเว้นสุขภาพแล้ว อย่างอื่นดีขึ้นมาก นี่กระมังที่หลายคนมักพูดว่า หยุดพักไปชาร์จแบต แต่ไอ้แบตของผมมันก็อายุใช้งานมากแล้ว ค่า wearing สูง จนเก็บไฟไม่ค่อยจะอยู่แล้ว สมควรจะชาร์จบ่อยๆ แต่สถานภาพกระเป๋าสตางค์มันไม่ค่อยจะอำนวยเท่านั้น
การกลับมาเขียนบล็อกอีก เริ่มกลายเป็นหัวข้อสนทนาของบรรดาเด็กๆ ที่เริ่มจะมีคำถามว่า ที่กลับมาเขียนเพราะว่างกลับมาเขียน หรือตาแก่คนนี้เริ่มไม่มีงานอีกแล้ว
จะว่าไปช่วงที่ห่างหายไป ก็ไม่ใช่จะไม่ได้เขียนอะไรเลย เพียงแต่โอกาสที่จะมานั่งเขียนเป็นเรื่องเป็นราวแบบเดิมมันไม่มี ก็เลยได้แต่เขียนอะไรสั้นๆ ลงบนทวิตเตอร์
แล้วไอ้การเขียนทวิตเตอร์ทุกวัน มันเริ่มทำให้เขียนอะไรไม่ยาวไปกว่า 140 ตัวอักษร คราวนี้พอจะกลับมาเขียนเป็นบล็อกแบบเดิม เริ่มลำบากเอาเสียแล้ว เขียนได้บรรทัด สองบรรทัด มันก็ไม่ไปต่อแล้ว พอขยับจะเขียนเป็นจริงเป็นจัง สนิมก็ร่วงกราว เพราะมันเกาะเสียหนาเชียว คงจะต้องทั้งเคาะทั้งขัดอีกสักพัก ถึงจะเริ่มเขียนได้เหมือนเดิม
วันนี้วันหยุดพัก ความจริงไม่ได้มีอะไรมาก เพียงแค่อยากบ่นที่ดันตื่นแต่เช้า เลยคว้าโน้ตบุ้คมาเคาะ แต่อย่างน้อยก็เริ่มเห็นความหวังที่ดีอยู่อย่างหนึ่ง
ตาแก่คนนี้เริ่มกลับมาบ่นเหมือนเดิมอีกแล้ว