หมดแรง

หลายวันแล้วที่พอตกเย็นก็รู้สึกเหนื่อย เพลีย มากจนผิดปกติ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะงานหนัก หรือสังขารมีอะไรผิดปกติ แต่รู้สึกว่าเหนื่อยเหลือเกิน จะว่าตัวเองพักผ่อนน้อยก็คงไม่ใช่ หรือหมดกำลังใจจะทำงาน ก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น แต่สังขารมันแย่จนตัวเองรู้สึกได้

ภาระต่างๆ มีมากมายจนการที่แบกมันเอาไว้ทำให้แทบจะยืนไม่อยู่ เหนื่อยกาย เหนื่อยใจ มองใครก็ดูไม่สบอารมณ์ไปหมด ปัญหาต่างๆที่จะเกิด จะพูดอะไรไปก่อนก็ไม่ได้ แต่พอเกิดแล้วก็ต้องกลับมานั่งแก้ปัญหาเอง มันเหนื่อยใจ ทำงานทุกวันนี้ ต้องคิด ต้องทำ ต้องแก้ปัญหาอยู่คนเดียว ไม่มีใครจะสนใจที่จะคิดวางแผน แก้ไขไว้ล่วงหน้า ยิ่งทำยิ่งหมดกำลังใจ ยิ่งท้อ ยิ่งเหนื่อยขึ้นทุกวัน

บางเรื่องบางอย่างก็เหมือนจะมีคนช่วย แต่เอาเข้าจริงยิ่งสร้างปัญหา ทำคนเดียวไปเสียเลยยังมีปัญหาน้อยกว่าเยอะ แถมยังรู้สึกท้อน้อยกว่าที่รู้สึกอยู่นี้เสียอีก บางทีจนอยากจะบอกว่าไม่ต้องช่วยทำอะไร แค่ไม่ช่วยสร้างปัญหาก็ดีเหลือหลายแล้ว

คนแก่ขนาดนี้นับโดยสังขารที่ทรุดโทรมแล้ว แทบจะไม่มีเหลืออะไรดีเลยสักอย่าง แม้กระทั่งความคิดก็ถดถอย เชื่องช้า ไม่ฉับไว เฉียบคมเหมือนเดิม ก็ไม่แปลกที่จะเหนื่อย ที่จะท้อ เวลาต้องเจอกับอะไรหนักๆ ทั้งๆที่เมื่อก่อนนี้ เรื่องแค่นี้ไม่ระคายเลยสักนิด

ตาแก่คนนี้ก็คงได้แต่บ่นบนบล็อกไป หมดแรงหมดลมเมื่อไร ก็เลิกบ่น …ก็แค่นั้น