ผมจำไม่ได้จริงๆ ว่ารู้จักวันเด็กเมื่อตอนอายุเท่าไร เพราะมันนานมากแล้ว จำไม่ได้แม้กระทั่งว่า คำขวัญวันเด็กสมัยนั้นว่าอย่างไร จำได้แต่ว่า วันเด็กทุกปีจะได้ของแจก ได้กิน ได้เที่ยว ได้ยืนรอ ได้ร้อน ได้เหนื่อย กลับถึงบ้านแล้วอยากนอนอย่างเดียว
สมัยนั้นในวันเด็กผมจะได้ไปเที่ยวกับคุณตา ที่เป็นเจ้าภาพนำเที่ยวคนเดียวตลอดกาลของผม เด็กอื่นๆ เขาใส่ชุดไปเที่ยวที่สมัยนั้นเรียกว่า ชุดไปรเวท สีสวยๆ แต่ผมกับน้องสาวคุณตาให้ใส่ชุดนักเรียนไป คุณตาบอกว่า เราไปในที่หลายแห่งที่ต้องแสดงความเคารพอย่าง พระบรมมหาราชวัง วัดพระแก้ว เราควรแต่งตัวให้แสดงถึงความเคารพสถานที่ด้วยชุดที่สุภาพ แล้วไอ้ชุดที่สุภาพของผม ซึ่งไม่สามารถนำเอาเสื้อยืดไอ้มดแดงมารวมด้วยแล้ว มันก็มีแต่ชุดนักเรียนเท่านั้น นอกจากชุดนักเรียนแล้ว ยังต้องติดตั้ง GPS ยุคเก่า มันคือกระดาษที่เขียนชื่อที่อยู่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ เวลาหายจะได้ใช้ GPS ยุคเก่าอันนี้ นำทางกลับบ้านได้ ส่วนสตางค์ในกระเป๋าไม่จำเป็นต้องมี เพราะคุณตาบอกว่า วันเด็ก เด็กๆจะเป็นผู้รับ ไม่ต้องจ่ายอะไร หลังจากจัดการเสื้อผ้าและ GPS เสร็จแล้ว คุณตาก็แต่งตัวชุดบุรุษไปรษณีย์แบบที่แต่งไปทำงานทุกวัน พาผมกับน้องสาวไปลุยวันเด็กกัน
สถานที่ที่ผมไปในสมัยนั้น ไม่ใช่ในห้างหรูที่จัดงาน แต่ผมจะได้ไปสนามหลวง พระบรมมหาราชวัง วัดพระแก้ว กรมประชาสัมพันธ์ พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ พระรูปทรงม้า และพระที่นั่งอนันตสมาคม บางปีก็ได้ไปถึงเขาดิน แต่ผมไม่ค่อยชอบไปเขาดินในวันเด็กสักเท่าไร เพราะเด็กแน่นมาก
เวลาไปสถานที่ต่างๆ คุณตาผมจะสวมวิญญาณมัคคุเทศก์มืออาชีพ บรรยายเรื่องราวของสถานที่ต่างๆ ให้เราสองพี่น้องได้ฟัง ส่วนใหญ่จะไม่ใช่ประวัติของสถานที่ แต่จะเป็นประวัติของแกสมัยก่อนที่เกี่ยวข้องกับสถานที่นั้นๆ เอาเป็นว่าไกด์ตัวจริงก็อธิบายไม่ได้ลึกซึ้งเหมือนอยู่ในเหตุการณ์จริงอย่างแกก็แล้วกัน
ขนม ไอศกรีม สมุด ดินสอ เป็นสิ่งที่มีแจกจ่ายอย่างเหลือเฟือสำหรับเด็กๆ ในสมัยนั้น รถรางก็ขึ้นฟรีไม่เสียเงิน (พูดถึงรถรางแล้วยังหารูปถ่ายของตัวเองที่ขึ้นรถรางเที่ยวสุดท้ายไม่เจอเลย ย้ายไปย้ายมา ไม่รู้รูปไปอยู่ไหนแล้ว) เราเป็นเด็กก็สนุกสนานไปตามประสาเด็ก ของเล่นต่างๆ กิจกรรมต่างๆ ก็เล่นฟรี พอหิวน้ำ หิวขนมก็แวะไปตรงที่เขาแจกน้ำ แจกขนม ตรงนี้เองที่ผมเพิ่งรู้ว่า การใส่ชุดนักเรียนมาเที่ยววันเด็ก มันเหมือนเป็นการพกโกลด์การ์ด เพราะผมกับน้องสาวมักจะได้ของต่างๆ อย่างรวดเร็ว คงไม่ใช่เพราะโรงเรียนผมดังหรอกครับ แต่คงเป็นเพราะเขาสงสารเด็กด้อยโอกาสที่ไม่มีชุดไปรเวท ต้องใส่ชุดนักเรียนมาอย่างผมมากกว่า
วันเด็กสมัยก่อนเป็นวันที่ผู้ใหญ่ทั้งหลายแสดงน้ำใจต่อเด็กๆในบ้านในเมือง เป็นวันที่เด็กได้สนุกสนาน เด็กที่ไม่มีโอกาสกินขนม กินไอศกรีม ก็ได้กินในวันเด็กนี้พร้อมๆกับลูกผู้ลากมากดีทั้งหลาย ได้เรียนรู้เรื่องราว ประวัติความเป็นมาของประเทศชาติ และสถานที่ต่างๆ ได้เล่นเกม สนุกสนานกับเพื่อนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แล้วทุกคนก็จะได้สมุดหนึ่งเล่มกับดินสอหนึ่งแท่งกลับไปเหมือนๆกัน
แต่เมื่อวันเวลาเปลี่ยนไป หลายที่จัดงานวันเด็กเพื่อเอาไว้โชว์ในโปรไฟล์ หลายแห่งจัดงานวันเด็กเพื่อกิจกรรมทางการตลาด หลายหน่วยงานจัดงานวันเด็กเพื่อให้เด็กงมงายในนวัตกรรมใหม่ ละเลยตัวตนของตนเอง และอีกหลายกิจกรรมที่มุ่งส่งเสริมให้เด็กเอาชนะอย่างเดียว ทั้งๆที่ในชีวิตจริง เราแพ้บ้างก็ได้
ตาแก่คนนี้ไม่รู้จริงๆว่า ยังเหลือที่ที่จัดงานโดยเห็นความสำคัญของเด็กอย่างแท้จริงสักกี่แห่งในประเทศไทย