กลับไปเป็นอย่างเดิม

ผมทำ Blog นี้เอาไว้เขียนอะไรที่อยากเขียน อยากเขียนแบบสบายๆ แต่พอนานไปคนอ่านมากขึ้น ไอ้ Blog ที่เคยสบายๆ ก็เริ่มทำให้ตาแก่อย่างผมชักไม่ค่อยสบายด้วยแล้ว เริ่มคิดมากขึ้น กลัวว่าคนอ่านจะคิดต่อว่าอย่างนั้นอย่างนี้ กว่าจะเขียนได้แต่ละเรื่อง เตรียมการกันอย่างกับจะทำวิทยานิพนธ์ ชักจะไม่ใช่ Blog ผมเข้าไปทุกที

เมื่อก่อนนี้ ผมเห็นหมูหมากาไก่อะไร ผมก็ตะบี้ตะบันเขียนไป ตามประสาคนแก่บ้านนอก คนอ่านก็รู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง คนเขียนก็ไม่เคยสนใจว่าคนอ่านอยากจะอ่านไหม เขียนตามที่ตัวเองอยากเขียน ตามที่ตัวเองเห็น ตามที่ตัวเองคิด แต่พักหลังคนเขียนเริ่มมีอาการกระแดะ อยากเขียนให้มีสาระ ทั้งที่ตัวเองไม่มีสาระอะไร จะอัพเดท Blog แต่ละที ก็เลยต้องใช้เวลามาก เตรียมข้อมูลนาน สรุปว่ายิ่งนับวันนานไปยิ่งเลอะเทอะมากขึ้นทุกที แต่ที่สำคัญ ผมเริ่มไม่ชอบแบบที่ไม่ใช่ผม ไม่ใช่ตาแก่บ้านนอกที่มาเล่าเรื่องราว ให้คนผ่านไปผ่านมาฟังแบบเอนหลังพิงเสา นั่งเล่าข้างขันน้ำฝน แบบเดิมเสียแล้ว

คนเราเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยนได้ แต่จะเปลี่ยนตัวเองเป็นคนอื่น คงมีแต่ตายแล้วไปเกิดใหม่เท่านั้น

อายุอานามก็เลยหลักสี่ ผ่านห้าแยกปากเกร็ดจะไปออกพระรามหกอยู่แล้ว ขอทำอะไรให้มันสบายๆ ตามใจตามปากตัวเองเสียบ้าง ถึงจะเป็นปากเสียๆ ก็ตามทีเถอะครับ

เลยต้องบอกกล่าวกันสักนิด ถ้าจะคิดหาอะไรที่เป็นสาระ ผมว่าไปหาใน Google เอาดีกว่า มาหาใน Blog ตาแก่บ้านนอกคนนี้ ท่าทางจะเหลว ไม่ได้ความอะไรแน่นอน แต่ถ้าจะมาฟังคนแก่บ่นล่ะก็ ล้อมวงเข้ามาได้เลย

…ฝนที่ตกอยู่เมื่อครู่เริ่มขาดเม็ดแล้ว คงต้องไปหาอาหารมาเลี้ยงดูหมาในปากให้มันมีแรงสักหน่อยก่อน แล้วจะกลับมาเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฟังนะครับ