วันนี้ออกไปหาซื้อเก้าอี้ตัวใหม่ แต่ไม่ใช่เพราะว่าอยากจะสบายหรืออยากให้ดูเลิศหรูอลังการแต่อย่างใด ที่จำเป็นต้องไปซื้อเก้าอี้ขนาดนี้มานั่งก็เพราะ เก้าอี้ที่ใช้นั่งทำงานมันไม่สามารถรับภาระน้ำหนักจากตัวผมได้อีกต่อไป เสียชีวิตไปแล้วเป็นตัวที่สอง ครั้งนี้ก็เลยจำใจต้องคว้าเอาเก้าอี้ขนาดใหญ่มานั่ง เพื่อความปลอดภัยต่อสุขภาพร่างกายอันชราของตัวเอง เพราะถ้าพลาดพลั้งร่วงลงไปกองกับพื้น ก็ไม่แน่ใจว่าจะมีอะไหล่มาเปลี่ยนหรือไม่ เพราะรุ่นเก่าขนาดนี้เลิกผลิตอะไหล่มาหลายปีดีดักแล้ว
ครั้งแรกที่ทางร้านบอกราคาผมถึงกับอึ้ง ก้นผมมันจะมีบุญญาบารมีอะไรนักหนาที่จะได้นั่งเก้าอี้ราคาระดับนี้ แต่พอเลือกดูสารรูปบรรดาเก้าอี้ที่มีขายอยู่ทั้งร้านแล้ว ก็ต้องทำใจว่า คงมีแต่เก้าอี้ระดับนี้เท่านั้น ถึงจะทนทานกับน้ำหนักที่เพิ่มอย่างมีอัตราเร่งของผมไหว ถึงมันจะแพงสักหน่อย แต่เทียบกับค่ารักษาพยาบาลหากมีอันต้องกลิ้งลงไปกับพื้นแล้ว มันถูกกว่ามากนัก ว่าแล้วก็ควักเงินซื้อมันกลับมาที่ร้านทันที
ถึงตรงนี้ผมถึงรู้กับตัวเองว่า เก้าอี้บางตัวมันเหมาะกับบางคน ไม่ใช่ใครจะนั่งตัวไหนก็ได้ อย่างผมเองที่ดันดัดจริตคิดว่าตัวเองยังดูผอมเพรียวเหมือนเมื่อยามหนุ่ม ไปคว้าเอาเก้าอี้แบบเพรียวบางมานั่ง สุดท้ายมันก็ไม่ไหว ต้องมีอันจากกันไปด้วยความหวาดเสียว บางตัวก็นั่งได้ชั่วคราว แต่ถ้าจะต้องนั่งทำงานติดต่อกันยาวนานหกเจ็ดชั่วโมง มันก็กลายเป็นทรมานตัวเองไป การรู้จักประมาณและประเมินตนและเก้าอี้ที่จะนั่งจึงเป็นเรื่องสำคัญ เพื่อที่จะได้ไม่ตกลงมากองกับพื้นให้ทั้งขายหน้า เจ็บตัว และเจ็บใจ ดีไม่ดีอาจจะถูกพูดถึงจนเป็นที่อับอายไปชั่วลูกชั่วหลาน
เอ่อ… ไอ้ที่พูดถึงมาตลอดเรื่อง ผมพูดถึงเก้าอี้ทำงานที่ร้านผมนะครับ ไม่ได้พาดพิงไปถึงใครเลยจริงๆนะครับ …ท่านประธาน