เวบนี้ครั้งหนึ่งเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ผมจดโดเมนและทำเวบเอาไว้เดโมให้ลูกค้าดู แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้เอาไปทำอะไร พอครบปีก็ไม่ต่ออายุอีก เพราะไม่รู้ว่าจะต่อเอาไปทำเวบอะไร
แต่หลังจากที่ไม่ต่ออายุโดเมน ก็รู้สึกเสียดายทั้งโลโก้ ทั้ง Facebook Page และ Twitter รวมถึงระบบที่เชื่อมต่อสิ่งต่างๆ เข้าด้วยกัน แต่ก็แค่เสียดาย เพราะคิดไม่ออกว่าจะเอาไปทำอะไร ก็ปล่อยมันทิ้งร้างไปอีกเป็นปี
กระทั่งก่อนปีใหม่ปีที่ผ่านมา เวลาที่ผมเจอเรื่องราวที่น่าสนใจ จะเอาไปโพสท์ไว้ตรงไหนก็ดูมันขัดๆ ชอบกล มันไม่เข้ากับเวบที่มีอยู่ สุดท้ายผมก็ไปแอบทำ Blog เล็กๆ เอาไว้โพสท์เรื่องราวต่างๆ ที่ไปเจอมาจากบนเน็ต
จากหนึ่งเรื่อง เป็นสองเรื่อง เพื่อนฝูง คนรู้จัก แวะเวียนกันเข้ามาอ่านเรื่องราว บางคนก็ส่งต่อไปยังคนอื่นๆ แต่ผมก็ยังไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับมัน เพราะคิดว่าไม่มีใครจะสนใจมันจริงๆจังๆ จนกระทั่งเมื่อตอนที่ IDC ของ กสท ถูกตัดไฟ Server ที่ผมใช้เก็บข้อมูลพัง เวบต่างๆหายไปหมด ตอนนั้นเองที่ผมรู้ว่า มีคนไม่น้อยที่ติดตามอ่านมันอยู่
จนเมื่อเหตุการณ์กลับมาสงบเรียบร้อย ได้ Server ใหม่กลับมา ก็มีคนทวงถามถึงเวบนี้ไม่ได้หยุด ทั้งๆที่ผมกะว่าจะแอบเนียนเลิกทำมันไปเสียเลย แต่ถ้าจะกลับมาทำต่อ คงต้องคิดกันมากกว่าเดิม มันต้องมีหัวใจของเวบ
หลังจากคิดอยู่หลายวัน ก็สรุปได้ว่า ผมจะทำเวบ 3Thai ต่อ แต่ไม่ใช่เพราะมีคนติดตามเยอะ หรือคิดว่ามันจะโด่งดัง แต่ผมจะทำไว้ให้ลูกๆของผมได้อ่าน ผมจะหาเรื่องราว นิทาน ข้อคิด ประวัติ ฯลฯ อะไรต่ออะไรที่ไม่ยาวนัก เอามาให้ลูกผมอ่านกันวันละเรื่อง
ผมเชื่อว่า คนเรานั้นแค่รู้เพิ่มวันละเรื่อง ถึงจะไม่รอบรู้ไปทุกเรื่อง แต่โลกของเขามันจะไม่แคบเล็กอีกต่อไป
ผมจะทำเวบนี้ต่อก็เพื่อลูกๆของผม ส่วนลูกๆจะอ่านหรือไม่อ่าน สนใจหรือไม่สนใจ หรือใครที่ผ่านไปมาอยากจะแวะอ่าน หรือจะปักหลักอ่านกันแบบเป็นแฟนประจำ อันนั้นก็สุดแล้วแต่ละคนจะเลือกจะทำ
ลองแวะไปอ่านดูกันครับที่ www.3thai.com
ผมก็แค่ทำในสิ่งที่อยากจะทำ และควรจะทำ ก็แค่นั้นแหละครับ