ผมเขียนบล็อกมาตั้งแต่ปี 2006 สิ่งหนึ่งที่อยู่ควบคู่กับบล็อกผมมาโดยตลอด คือการที่ไม่ค่อยจะมีรูปภาพประกอบเรื่องราวสักเท่าไร แม้แต่ใน facebook และทวิตเตอร์ก็เป็นเหมือนกัน
ในช่วงที่เขานิยมถ่ายภาพอาหารเอามาแชร์กันบน facebook บนทวิตเตอร์ ผมก็ไม่เคยจะมีรูปอาหารอะไรมาแชร์กับเขาบ้างเลยสักรูปเดียว จนเพื่อนๆหลายคนอดถามไม่ได้ว่า
“มึงไม่มีกล้อง หรือไม่มีจะกิน?”
อันที่จริง มันก็ทั้งคู่นั่นแหละ ไอ้เรื่องไม่มีจะกินน่ะ เป็นที่รู้ดีกันไปทั่วประเทศแล้ว แต่ไอ้ไม่มีกล้องนี่ เป็นที่สงสัยของผู้คนจำนวนไม่น้อย ว่าผมไม่มีจริงๆ หรือแกล้งดัดจริตทำเป็นไม่มี
วันนี้ก็ขอเปิดเผยความจริงให้รู้กันว่า กล้องถ่ายรูปน่ะผมมีครับ เป็นกล้องดิจิตอล ยี่ห้อ Canon เสียด้วย ถ่ายภาพออกมาได้ชัดเจนมากระกับมืออาชีพทีเดียว ตัวนี้ผมซื้อมาจากญี่ปุ่น แต่…
มันเป็นกล้องถ่ายรูปน่ะครับ ไม่ใช่พวกกล้องคอมแพคที่จะพกติดตัวไปไหนมาไหน ต้องมีธุระจริงๆถึงจะเอามันไปด้วย แถมเมมโมรี่แบบ CF ก็มีอยู่แค่ 64 เมกกะไบท์ ถ่ายได้ไม่กี่รูปก็เต็มแล้ว ไม่มีธุระจำเป็นจริงๆ ผมก็ไม่เอาไปถ่ายหรอกครับ
บางคนอาจจะสงสัยต่อว่า แล้วทำไมไม่เอากล้องในมือถือถ่าย อันนี้จะบอกว่าโทรศัพท์มือถือผมไม่มีกล้อง มันก็มุสากันเกินไป เอาเป็นว่า โนเกียตัวที่แล้วของผมมันมีกล้องครับ ถ่ายรูปได้ด้วย แต่มันไม่มีที่ใส่เมมโมรี่ ไม่มีบลูทูท แถมผมยังหาซื้อสายต่อกับคอมของรุ่นมันไม่ได้ด้วย เลยไม่รู้ว่าถ่ายแล้วจะเอารูปออกจากล้องได้ยังไง จะเปิดขึ้นหน้าจอแล้วไปถ่ายเอกสารเอา มันก็ดูออกแนวโง่ไปหน่อย
พอมันพัง ผมเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่ คราวนี้เป็นโนเกีย 100 ไม่มีกล้องครับ มีแต่ไฟฉาย ก็เป็นอันว่า ผมไม่สามารถถ่ายรูปมาประกอบเรื่องราวที่ผมเขียนได้ เลยต้องอาศัยใบบุญรูปต่างๆจากอินเตอร์เน็ต ใส่ประกอบไปแก้เลี่ยนมาตลอด
ฉะนั้น คนที่ขอภาพประกอบเยอะๆ ดูรูปข้างบนเอาครับ เอามาเยอะเลยคราวนี้ ภาพปลากรอบ อย่างที่ขอ
เอาไว้เปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่คราวหน้า อยู่ในช่วงโชคดีมีเงิน คงมีกล้องไว้ถ่ายรูปประกอบบล็อกกับเขาบ้าง ตอนนี้ก็ดูรูปชาวบ้านไปพลางๆก่อนแล้วกันครับ