เย็นวันนี้ผมออกมายืนหน้าร้าน มองดูแสงแดดตกกระทบตึกที่สร้างใหม่ จนเหมือนกับทาด้วยทอง ดูกระจ่างตัดกับฉากหลังที่เริ่มมืดทมึน ยิ่งทำให้ภาพสวยงามจนผมอดเอากล้องโทรศัพท์ก๊องแก๊งของผมถ่ายเก็บไว้ไม่ได้ ภาพที่งดงามในบรรยากาศดีๆ อย่างนี้ ผมจะมีโอกาสได้อยู่ดูอีกนานแค่ไหน
คนที่ติดตามอ่านบล็อกของผมมา คงรู้ดีว่าผมต้องกระเด็นออกจากร้านเดิม มาอยู่ที่ร้านใหม่นี้เมื่อเกือบสี่ปีที่แล้ว อย่างที่ผมเคยเขียนไว้ในตอน กระดานเก่าลอยน้ำ ผมโดนดีดกระเด็นมาอยู่ห่างไกลจากความเจริญ กว่าจะรวบรวมกำลังสร้างร้านกลับมาใหม่ ผมต้องเสียเวลาเป็นปี จนพอจะยืนอยู่ได้ แม้จะโงนเงนไปบ้างก็ตามที
แต่เมื่อตอนต้นปีที่ผ่านมา ผมได้รับแจ้งว่าทางมหาลัยจะเอาอาคารคืน จะเอาไปทุบทิ้งเฉยๆ เหมือนร้านเดิม หรือเอาไปทำอะไร ผมก็ไม่รู้ได้ แต่ที่ผมรู้ก็คือ สถานภาพร้านของผมมันไม่มั่นคงอีกต่อไปแล้ว
ผมเหนื่อยมากทุกครั้งที่ต้องเริ่มต้นทำร้านใหม่ แต่ถึงจะท้อแค่ไหนแต่ก็หยุดไม่ได้ เลิกไม่ได้
ผมยังมีลูกๆ ที่ยังเรียนไม่จบอยู่อีก ลูกๆ ที่ผมต้องเลี้ยงดูส่งเสีย จนกว่าเขาจะพร้อมที่จะยืนบนขาของตัวเอง
แต่ก่อนหน้านั้น ผมล้มไม่ได้ แพ้ไม่ได้ แม้ในใจจะร่ำร้องจนเสียงแหบแห้งว่า เหนื่อยเหลือเกิน
ผมเคยบอกทุกคนว่า ผมเชื่อในสองมือของตัวเองมากกว่าดวงดาวบนท้องฟ้า
แต่โชคชะตาที่พัดผมออกนอกเส้นทางครั้งแล้วครั้งเล่า ให้ผมต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่
ช่างไม่เคยเชื่อมือสองข้างของผม เหมือนกับที่ผมเชื่อเอาเสียเลย
ชีวิตผมถูกชะตาพัดละลิ่วไปตกที่โน้นที ที่นั้นที ทุกครั้งผมก็ได้แต่กัดฟันลุกขึ้นใหม่
แม้บางทีมันเจ็บปวดจนน้ำตาเล็ด แต่พอคิดถึงหน้าลูกๆ ก็ได้แต่ข่มความเจ็บปวดเอาไว้
ล้มไม่ได้ เลิกไม่ได้ แพ้ไม่ได้ ต้องประคองตัวไปจนกว่าลูกทุกคนจะเหยียบขึ้นฝั่ง
และเมื่อถึงวันนั้น ผมคงปล่อยให้ชะตาพัดผมไปตามใจชอบ ไม่ต้องคอยฝืน คอยทาน คอยสู้อีกต่อไป
ตาแก่คนนี้จะเลิกขัดขืนเสียที …มันเหนื่อยเหลือเกินแล้ว