หยุดงานมาตั้งแต่วันพฤหัสบดี จนถึงวันนี้ก็ 6 วันเข้าไปแล้ว หยุดงานทีละ 7-8 วัน ดูไม่ค่อยปกติสำหรับคนทั่วไปนัก แม้กระทั่งตัวเองก็ดูไม่ปกติเท่าไร เพราะปกติจะไม่หยุดเลย แต่คราวนี้มันไม่ไหวเอาจริงๆ การทำงานแบบไม่มีวันหยุดเลยเป็นเวลาแรมปีอย่างนี้ มันบั่นทอนสุขภาพจิตเอาอย่างมาก เรียกว่าใครผ่านไปมา หรือพูดอะไร เป็นไม่เข้าหูเข้าตาไปหมด เลยบอกตัวเองว่า ต้องหยุดพักบ้างแล้ว ขืนอยู่เป็นหมาบ้าต่อไป คงได้งับหน้าแข้งลูกค้าเข้าสักวันจนได้
หยุดงานคราวนี้ ตั้งใจจะไม่ให้เป็นเหมือนหยุดครั้งก่อนๆ ที่เคยหยุด เพราะครั้งก่อนๆ นั้น มันเป็นการหยุดแต่ไม่ได้พัก เพราะต้องมีธุระไปทำโน่นทำนี่ ไปนั่นไปนี่ จนไม่เคยได้พักสักที มีแต่ขับรถ เดินทาง ทำธุระ จนรู้สึกว่าไม่ใช่การหยุด แต่เป็นการเปลี่ยนมาทำงานในที่อื่นนอกจากที่ทำงาน ครั้งนี้ตั้งใจจะหยุดแล้วได้พักจริงๆ ไม่ไปไหน ไม่ทำอะไร ไม่รับโทรศัพท์ ไม่เข้าเน็ต
แล้วมันก็เป็นไปไม่ได้เหมือนเดิม เพราะวันแรกที่หยุด โทรศัพท์ก็กระหน่ำโทรเข้ามาถามว่า หยุดเหรอ ทั้งๆที่ประกาศบนเวบ บนเฟสบุ้ค ทวิตเตอร์ แม้แต่ป้ายหน้าร้าน แต่ก็ไม่วายจะมีคนโทรมาถาม ไม่รู้ว่าโทรมาเพราะคิดว่าจะกลับไปทำงานหรือยังไง แต่ก็เป็นว่า ต้องนั่งคุยเรื่องงานผ่านโทรศัพท์มันทั้งวัน พอถึงที่ที่ตั้งใจไป ปลายทางก็มีแผนงานชนิดวันต่อวันให้ทำ ยังกับซื้อชะโงกทัวร์ยังไงอย่างนั้น เอาจนไม่ได้พักจนได้สิ
ยิ่งหยุดหลายวันเข้ากลายเป็นว่า ต้องหาโน้ตบุ้คมาต่อเน็ต หูก็จ่อกับโทรศัพท์เพื่อทำงาน กลายเป็นว่า แค่ย้ายที่ทำงานมาทำงานนอกสถานที่เสียอย่างนั้น
เหลือเวลาพักอีกสองวัน พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทาง วันต่อไปก็ต้องเดินทางกลับ สรุปว่า หมดวันหยุดไปโดยไม่ได้หยุดสักวัน
วันหลังจะไม่ประกาศแล้วว่าหยุด จะประกาศว่า เปลี่ยนสถานที่ทำงาน ก็แล้วกัน