เหนื่อยเกินไป

ตาแก่คนนี้มีธุระต้องมาทำที่กรุงเทพฯสามวัน แต่ธุระที่ต้องมาทำ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับงานซ่อมเครื่องเลยสักนิดเดียว ก็เลยกะเอาว่า จะได้อาศัยจังหวะนี้พักผ่อนไปด้วยสักวันก็ยังดี ดูแล้วมันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ไม่ได้อยู่ที่ร้าน เดินทางข้ามจังหวัด แถมไม่มีเครื่องมืออะไรมาสักอย่าง ก็ไม่น่าจะมีงานอะไรตามมากวนใจ จะมีก็แค่ธุระที่ตั้งใจมาทำแค่นั้น

แต่มันไม่แค่นั้นสิครับ เอาเป็นว่าตั้งแต่ผมขึ้นรถเข้ากรุงเทพฯตั้งแต่เช้าวันเสาร์ จนถึงวันนี้จะสามวันแล้ว ไอ้ธุระที่ต้องทำก็ทำไป ไอ้เครื่องที่ต้องซ่อมก็ซ่อมไป ไอ้บรรดาปัญหาการงานต่างๆ ที่ไม่อยากรู้ ไม่อยากตอบ มันวิ่งเข้ามาทั้งทางมือถือ ทั้งเฟสบุ้ค ทั้งไลน์ เอาเป็นว่ามีช่องไหนที่ติดต่อถึงผมได้ เป็นโดนหมด จนเมื่อคืนเกือบถึงจุดแตกหัก

ผมเองก็เข้าใจทุกคน เวลาที่มีโอกาสเจอผมก็อยากจัดการปัญหาให้เสร็จ เพราะหาโอกาสที่จะเจอผมไม่ได้ง่ายนัก บางคนก็มีปัญหาที่อยากจัดการ มันเร่งด่วน ถ้าติดต่อผมในช่วงนี้ ผมกลับไปก็จะได้รีบกลับไปทำให้ได้เลย บางคนก็ติดต่อถามปัญหาตามปกติ แต่บังเอิญผมอยู่ในสภาพที่มือว่างเปล่า การพยายามหาทางแก้ปัญหาให้ มันยิ่งสร้างความยากลำบากให้ผมอย่างใหญ่หลวง แต่กระนั้น ผมก็เข้าใจทุกคน แต่ก็ต้องยอมรับว่า ผมหมดความอดทนกับเรื่องราวอย่างนี้แล้วจริงๆ

ผมเริ่มคิดจริงจังถึงการเลิกทำงานกับคอมพิวเตอร์ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับมันทั้งนั้น
ผมเริ่มรู้สึกว่า ผมเหนื่อยกับมันเกินไปแล้ว มันรุกเข้ามาแทบทุกนาทีในชีวิต
จนไม่มีเวลาของชีวิตในส่วนอื่นๆบ้างเลย
ผมเริ่มคิดถึงการเลิกทำร้านแบบจริงจัง แม้กระทั่งร้านใหม่ที่ผมเพิ่งเช่าไว้ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย
ผมก็คิดที่จะไม่เปิดมันแล้ว…

ผมเหนื่อยเกินไปแล้ว ผมถูกเบียดเบียนจากงานที่ผมทำมากเกินไป
ผมไม่มีโอกาสจะได้ทำอะไรอย่างที่ตัวเองอยากทำ… มันเริ่มไม่ใช่งานคอมพิวเตอร์ที่ผมชอบทำเสียแล้ว

วันนี้.. ถ้าผมซ่อมเครื่องที่ค้างอยู่อีกเครื่องเสร็จ ผมคงพอมีเวลาเหลือที่จะใช้ความคิดสักสองสามชั่วโมง
ผมควรจะจัดการกับเรื่องราวของชีวิตที่เหลืออยู่อย่างไร ..ก่อนจะกลับไปบ้านนอก
อาจจะต้องทนต่อไปจนกว่าลูกจะเรียนจบหมด หรือเปลี่ยนงานไปทำอย่างอื่นเสียตอนนี้
แล้ววัดดวงกันต่อไป

มันเหนื่อยเกินไปแล้วจริงๆครับ