พลันคิดได้

…เรื่องราวบนโลกนี้…หลายสิ่งที่ไร้เหตุผล ความจริงมีเหตุผล
หลายสิ่งที่เหมือนมีเหตุผล … กลับไร้เหตุผล

คนเราดิ้นรนไป…ทำทุกอย่าง เพียงเพื่อสุดท้ายจะตายอย่างไร
ตายอย่างหมาข้างถนนตัวหนึ่ง… ตายอย่างคนถ่มน้ำลายรดหน้า
ตายอย่างวีรบุรุษ… ตายอย่างยาจกเข็ญใจ …ตายอย่างลูกหลานเสียใจ
ตายอย่างทุกคนสะใจ …นั่นแหละความหมายของกรรม

บ้างวิ่งไล่คว้าเงา… จนวันตายยังไม่สำนึก
บ้างเพียงเพื่อสะใจ… ยอมทิ้งศักดิ์ศรีตัวเอง ทำให้คนเกลียดชัง
บ้างเพียงเพื่อลาภสมบัติ… ถึงกลับยอมให้ผู้คนดูหมิ่น
ไม่ว่าเพื่อสิ่งใด …ถามตัวเองหรือไม่ …คุ้มนักหรือ
มีสิ่งใดพกพาไปได้ …แม้ร่างกายตัวเองยังต้องทิ้งไว้เบื้องหลัง
ชัยชนะ…ลาภยศ…สมบัติ…ความสะใจ มีสิ่งใดพกพาไปได้

ใยจึงต้องเคี่ยวเข็ญผู้คน… ใยต้องทนเสแสร้ง… ใยต้องแสร้งกระทำ
คนผู้หนึ่ง …เพียงเกิดมาไม่เบียดเบียนผู้อื่น ไม่ว่าสร้างคุณความดีอันใดหรือไม่
เมื่อตายย่อมไม่มีใครสาปแช่ง
คนผู้หนึ่ง… สร้างทุกสิ่งบนความทุข์ของผู้คน ไม่ว่าสร้างความดีมากเพียงใด
เมื่อตายย่อมถูกก่นด่า
หรือคิดเพียงคนตายแล้วมิอาจได้ยิน …คิดบ้างหรือไม่ อาจได้ยินผ่านหูของลูกหลาน

เพียงหวังผู้คน…พลันคิดได้…สักครั้ง

สหัสเดชะ
จากห้วงคำนึง
09/6/2002

หมายเหตุ: เขียนไว้ตั้งแต่ 12 ปีที่แล้ว ขุดเจอเลยต้องเอามาใส่ไว้ เดี๋ยวจะหาย