แดดบ่ายวันหยุดนี้มันแรงดีจริงๆ นอกจากแดดแรงแล้ว ยังร้อน และไม่มีลูกค้าสักราย
สภาพที่เหมือนตกงานอย่างนี้ ทำให้ตาแก่อย่างผมมีเวลามานั่งเขียนบล็อกอีกครั้ง ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดีกันแน่
เวลาที่ผ่านไปหลายปี กับงานที่หนักหนาเอาการ พาเอาสุขภาพดีๆของผมไปเสียมากมาย
ณ ยามนี้ ผมคงไม่ต้องตะกายหาอะไรมากมายเหมือนตอนยังหนุ่ม เพราะความฝันต่างๆ มันลางเลือนไปจนจะหมด
สิ่งที่เหลือเป็นแรงขับเคลื่อนให้ชีวิตเดินหน้าต่อไปคือลูกๆ เท่านั้น ไม่ใช่แค่หน้าที่หรือความรับผิดชอบ
แต่มันคือ ความรัก ที่พ่อคนหนึ่งจะมีให้ลูกๆได้
ผมสีขาวมีเบียดพื้นที่บนหัวไปเจียนจะหมดยามที่ส่องกระจก เป็นเครื่องหมายประกันคุณภาพเรื่องประสบการณ์อย่างดี
ริ้วรอยเหี่ยวย่นที่มีมากบนร่างกายตั้งแต่หน้าไปจรดเท้า บอกเล่าถึงความยากเข็ญที่ผ่านมาได้หมดสิ้น
หัวคิ้วที่ขมวดมุ่นเหมือนจะไม่เคยคลาย สะท้อนปัญหาและภาระที่แบกไว้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
แต่ตาแก่บ้านนอกคนนี้ยังไม่เคยยกธงขาวยอมแพ้ให้กับโชคชะตาเหมือนเคย
แม้บางความรู้สึกจะเบื่อ จะล้า จะเหนื่อย จะท้อ แต่มันก็แค่เพียงบางวูบของชีวิต แต่ไม่ใช่ทั้งหมด
การล้มลุกคลุกคลาน ผ่านเรื่องเลวร้าย สถานการณ์ที่อับจน หรือแม้แต่มองไม่เห็นหนทางที่จะก้าวเดินต่อ
มันก็แค่ทำให้ตาแก่จนนี้หยุดชะงักเพียงชั่วครู่เท่านั้น ไม่ใช่จะหยุดไปตลอดกาล
จนถึงวันนี้ แม้ชีวิตจะไม่มีอะไรดีขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ยังพาหลายชีวิตเดินทางผ่านช่วงเวลาของชีวิตมาได้จนถึงวันนี้
แดดยามบ่ายเริ่มอ่อนแสงลง อากาศที่ร้อนเริ่มคลายตัว เหมือนจะปลอบใจว่า ชีวิตคนเรามันไม่ได้มีแต่ความทุกข์เพียงอย่างเดียว
มันต้องมีเวลาที่ความทุกข์คลายลงบ้าง แม้เพียงชั่วครู่ก็ยังดี