แล้วก็มาถึงเดือนสุดท้ายของปีอีกแล้วครับ ปีนี้กำลังจะหมดลง ปีใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น ตาแก่อย่างผมก็มีตัวเลขในอายุเพิ่มไปอีกหนึ่งปี คำถามคือเดือนนี้ควรจะเป็นอย่างไร
เมื่อตอนที่ผมยังอยู่ในวัยกำลังเป็นหนุ่ม ถึงมันก็นานนักหนาแล้วก็ตามที ช่วงเวลาเดือนนี้เป็นเดือนของความสุข เดือนแห่งการเฉลิมฉลอง เดือนแห่งการช้อปปิ้ง เดือนแห่งการจับจ่ายใช้สอย ของขวัญ ของกิน เดือนแห่งการจัดเลี้ยง เป็นเดือนที่มีการใช้จ่ายอย่างมโหฬาร ไม่ว่าจะเป็นกระยาจกหรือมหาเศรษฐี ผู้คนไม่ว่าจะยากจนข้นแค้นขนาดไหน พอถึงช่วงเวลานี้ ในประกายตาจะเปล่งแววของความสุขออกมาทั้งนั้น แต่นั่นเป็นเรื่องที่ผ่านมานานนักหนาอย่างที่ว่าล่ะครับ
สองสามปีที่ผ่านมา เดือนสุดท้ายของปีมันไม่ได้มีเสน่ห์อย่างที่ผมเล่าเลยแม้สักนิดเดียว ทุกอย่างมันดูเหือดแห้งไปหมด ทุกอย่างมันดูหงอยเหงาและเดียวดาย ทุกอย่างมันดูไร้ความหมายลงไป ประกายตาที่เปล่งแววของความสุขมันเปลี่ยนไป
อาจเป็นเพราะภาวะของบ้านเมือง ของโลก ของเศรษฐกิจ หรือของอะไรก็ตามที่จะหามาอ้างอิงกัน ที่ทำให้ความรู้สึกต่างๆ มันเปลี่ยนไป ความสุขของคนที่จนที่สุดเมื่อก่อนนี้ ก็ยังมีความสุขที่สดใสมากกว่าของคนที่จนที่สุดในวันนี้
เวลาที่เปลี่ยนไป ผู้คนที่เปลี่ยนไป สังคมที่เปลี่ยนไป ความสุขก็ยังเปลี่ยนไป
มันไม่เต็ม ไม่ใส ไม่บริสุทธิ์ ไม่สุขอย่างแท้จริง
ไม่ว่าใครจะว่าอย่างไรก็ตาม แต่ตาแก่คนนี้รู้สึกถึงความสุขของคนในวันนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว