เศษสบู่

สบู่ที่เราใช้อาบน้ำ เมื่อใช้ไปจนเหลือขนาดเล็ก เราก็มักจะไปแกะกล่องใหม่ โดยทิ้งเศษสบู่นั้นไป หรืออย่างดีก็เอามาแปะรวมกัน แล้วก็ใช้ไม่ได้จริงจังอะไร ไอ้ที่ผมว่านี่หมายถึงคนที่ใช้สบู่ก้อน ไม่รวมถึงพวกใช้สบู่เหลว เจลอาบน้ำ ใช้สบู่เพื่อน หรือพวกไม่ใช้สบู่ ซึ่งบรรดาผู้คนกลุ่มหลังนี้ คงไม่ได้รู้จักเจ้าเศษสบู่ที่ผมพูดถึงเป็นแน่

ในกล่องสบู่ของผมจะมีเจ้าเศษสบู่ที่พูดถึงนี้อยู่เสมอ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่า จะเก็บเอาไว้ทำอะไร แต่ก็รู้สึกว่าเสียดายที่จะทิ้งไป พยายามบีบมันรวมกันเข้าให้พอจะจับจะถู แต่มันก็ใช้ไม่ได้จริงจัง อาศัยแก้ขัดได้ก็ยามที่สบู่หมดเท่านั้น สุดท้ายพอมันรกกล่องสบู่หนักเข้า ก็รวมมันเอาไปโยนทิ้งเสียทีหนึ่ง

ผมเคยคิดจะแปรรูปเจ้าเศษสบู่นี้อยู่หลายครั้ง แต่ดูจากกรรมวิธีขั้นตอนแล้ว สรุปกับตัวเองว่า ไปซื้อก้อนใหม่มาใช้จะง่ายกว่า ชีวิตมันยุ่งยากพอแรงแล้ว จะมาสร้างความยุ่งยากอะไรเพิ่มให้กับชีวิตนักหนา แต่บางครั้งก็รู้สึกเสียดาย เพราะสบู่ก้อนละ 10 บาท ไอ้เจ้าเศษที่เหลือนี่น่าจะมีค่าราว 2 บาทเห็นจะได้ แต่ก็อย่างที่บอกล่ะครับ การจะใช้ประโยชน์จากมัน ดูมันวุ่นวายกับชีวิตมากเกินไป สุดท้ายมันก็เลยไปจบที่ถังขยะเสียทุกที

บางทีผมก็นึกถึงบรรดานักประดิษฐ์ที่ข่าวเขาเอามาประกาศเกียรติคุณ ประดิษฐ์คิดค้นไอ้นั่นไอ้นี่ อย่างหุ่นยนต์เตะฟุตบอล ทำไมไม่มีใครคิดประดิษฐ์เจ้าสบู่ให้เราใช้ได้จนหมดก้อนกันบ้าง ผมใช้สบู่อย่างนี้มาหลายสิบปีแล้ว มันก็เหลือเศษสบู่อย่างนี้มาหลายสิบปีเหมือนกัน

ทุกวันนี้โลกเราวิวัฒนาการไปมากมาย อะไรต่อมิอะไรก็ก้าวล้ำ มีคอมพิวเตอร์ มีโทรศัพท์มือถือ ที่ความสามารถมากกว่าในหนังเจมส์ บอนด์ที่ผมดูตอนเด็กๆ เยอะเลย เรามีกลุ่มคนเรียกร้องให้ประหยัดพลังงาน มีกลุ่มคนที่เรียกร้องให้อนุรักษ์ธรรมชาติ มีการเชิญชวนให้รักษ์โลก มีแม้กระทั่งทวงคืนผัดกระเพรา (ที่คนแก่อย่างผมก็ไม่เข้าใจว่าจะทวงไปทำไม)

แต่ทำไมไม่เคยมีใครคิดจะทำให้สบู่ก้อนละ 10 บาท ใช้ได้จนหมด ไม่ต้องทิ้งไปก้อนละ 2 บาททุกก้อนอย่างนี้เสียที

ตาแก่อย่างผมก็ถามดูไปอย่างนั้นแหละครับ อย่าเพิ่งไล่ผมออกนอกประเทศล่ะ ผมพูดภาษาอื่นไม่เป็น