มันเป็นเรื่องปกติที่โลกไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ชีวิตไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง อะไรทำไม่ได้ก็อย่าทำ ไปไม่ได้ก็อย่าไป
วันนี้และตอนนี้ ผมควรไปอยู่ในที่ที่มีแต่เพื่อนฝูงเต็มไปหมด มันเป็นงานรียูเนียนครบรอบ 30 ปีที่จบมา แต่ผมก็ไม่ได้ไป ตั้งแต่เช้า เพื่อนสนิทหลายคนโทรเข้ามาหาตลอด จนถึงช่วงบ่าย ทุกคนคิดว่าผมจะไป ..ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน จนถึงเมื่อวาน
เช้านี้ผมตื่นขึ้นมา พร้อมกับการตัดสินใจที่จะไม่ไปร่วมงาน
ช่วงนี้ผมจะขยับตัวทำอะไร เรื่องราวมันไม่ได้ง่ายอย่างหลายๆ คนคิด มันต้องคิดมากกว่าเดิม
ตั้งแต่ปิดร้าน กลับมาเป็นคนตกงาน แต่ภาระยังมีเหมือนเดิม ทำให้ยิ่งต้องคิดมากกว่าเดิมอีก
จนถึงวันนี้ แผนที่ผมวางเอาไว้ ก็ไม่รู้เลยว่าจะทำได้แค่ไหน ถ้าไม่ได้จะทำอย่างไรต่อไป ผมยังคิดแผนสองไม่ออก
ตอนนี้แผนสองเท่าที่คิดได้ก็คือ ทำแผนแรกให้สำเร็จ
บางช่วง ความคิดมันก็เตลิด คิดไปไกลกว่าที่วางแผนไว้ ..ไอ้นั่นแหละที่น่ากลัว
ผมพยายามถอยความคิดกลับมาตรงที่ค่อยๆ ทำไป โดยไม่คาดหวังอะไร ..ไอ้นี่แหละที่ยากที่สุด
การยอมรับกับความเป็นจริงที่เกิดตรงหน้า เป็นสิ่งที่ไม่ต้องใช้ความรู้หรือความสามารถพิเศษอะไรเลย
แต่ก็แทบไม่มีใครทำได้ เพราะเรายังคิดกันได้อยู่ ยังคิดเข้าข้างตัวเองกันอยู่
ฟ้าในหน้าหนาวมืดเร็วกว่าปกติ ชีวิตผู้คนบนโลกใบนี้ดำเนินต่อไป ในเมืองเริ่มเปิดไฟ บ้านนอกก็เริ่มก่อไฟ
ผู้คนต่างคาดหวังให้ชีวิตตัวเองดีกว่านี้ คาดหวังให้ทุกสิ่งเข้าข้างตัวเอง
มันเป็นเรื่องปกติที่ โลกไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ชีวิตไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง อะไรทำไม่ได้ก็อย่าทำ ไปไม่ได้ก็อย่าไป
..ชีวิตมันยากพอแล้ว ไม่เห็นต้องทำให้มันยากไปกว่าเดิมอีกเลย