บ่ายวันแม่ปีนี้ฝนตกลงมาพักใหญ่ หลังจากตกจนพอใจแล้วฝนก็หยุดไป
อากาศจากร้อนอ้าวเมื่อตอนสาย กลับกลายเป็นเย็นสบาย
ลมเย็นที่เต็มไปด้วยความชื้นและกลิ่นหญ้าพัดเข้าทางประตูหลังร้าน
วันหยุดยาวสามวันนี้เดิมทีตั้งใจจะกลับไปหาลูกๆ
แต่ช่วงเดือนสองเดือนนี้ อะไรต่ออะไรก็ไม่เป็นไปอย่างเดิม
ลูกค้าที่เคยมีอย่างต่อเนื่อง ก็หายไปราวกับปิดสวิทช์
ช่วงเดือนที่ผ่านมา ได้แต่นั่งมองต้นโมกข์ข้างร้านออกดอก ส่งกลิ่นหอมเย็นไปทั่ว
เงินในกระเป๋าเปลี่ยนสภาพเป็นค่าใช้จ่ายต่างๆ ทุกวัน
เสียงจากผู้คนคุ้นเคยที่โอดโอยด้วยภาวะฝืดเคืองเริ่มแผ่วลง ราวจะบอกว่าไม่ไหวแล้ว
ประคองตัวเองมาได้เป็นเวลายาวนานมากแล้ว แต่ก็อดถามตัวเองไม่ได้
จะประคองไปได้อีกนานแค่ไหน
สี่ห้าวันก่อนนี้ ตัดสินใจที่จะไม่ไปหาลูก
ไม่ใช่ไม่รัก ไม่ใช่ไม่คิดถึง
แต่ค่าใช้จ่ายที่ต้องใช้เดินทาง ต้องเก็บไว้ให้ลูกได้ใช้
มองรถที่แล่นผ่านมากมายเพื่อไปเที่ยว
ลมเย็นหอบเข้าทางประตูหลังอีกหอบใหญ่
วันนี้วันแม่ ฝนตกแล้วก็หยุด
วันนี้ไม่มีแม่ให้ไปหาอีกแล้ว มีแต่ลูกๆ ที่อยากไปหาใจแทบขาด
หยดน้ำฝนจากชายคา ยังหยดกระทบพื้นไม่หยุด
พรุ่งนี้เป็นวันหยุด..อีกวัน