ทั้งๆ ที่ผมสัญญากับตัวเองไว้ตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วว่า ช่วงสงกรานต์จะไม่ยอมไปเที่ยวทะเลอีก หลังจากที่ผมต้องไปเผชิญวิบากกรรมทั้งที่กิน ทั้งที่นอน ที่ระยอง ทำให้ผมเข็ดขยาดกับการไปเที่ยวทะเลในช่วงสงกรานต์แบบไม่เอาอีกแล้วชีวิตนี้ แต่ครั้งนี้ผมก็อดสงสารผู้คนในครอบครัวไม่ได้ ทำให้ผมต้องฉีกสัญญาที่ทำไว้กับตัวเอง เดินทางไปเที่ยวทะเลในช่วงวันหยุดยาวของสงกรานต์อีกครั้ง แล้วคิดเอาเถอะครับว่าจะเจออะไร
เรื่องมันเริ่มต้นจากผมได้รับข้อความจากน้องสาวในไลน์กลุ่มของครอบครัว ถามว่าใครจะไปเที่ยวสัตหีบบ้าง จะจองห้องพัก ผมค่อนข้างจะงง เพราะมันกับน้องชายผมเพิ่งจะกลับมาจากเที่ยวฮ่องกงกันได้สัปดาห์เดียว จะเที่ยวอะไรนักหนา ผมว่าคงไม่ใช่ผมคนเดียวที่งง เพราะไลน์ตระกูลมันนิ่งสนิทไปแบบกระทันหัน ทุกคนคงจะอึ้ง เลยยังไม่ตอบอะไรกัน
แต่สำหรับผมที่ไม่ตอบ มันคงเป็นเรื่องปกติ เพราะครั้งสุดท้ายที่ไปเที่ยวพักผ่อนกับครอบครัว ก็ที่ไประยองที่ผมเล่าไว้แต่แรกนั่นแหละครับ หลังจากนั้นผมก็ไม่มีโอกาสไปเที่ยวพักผ่อน ใช้เวลากับครอบครัว กับพี่น้องอีกเลย ไม่ว่างานไหนถ้าไม่ปฏิเสธ ก็ไม่ตอบ ไม่ไปมันดื้อๆ จนทุกคนเลิกหวังว่าผมจะไปด้วยอีกแล้ว
แต่ครั้งนี้อาจเป็นเพราะผมเริ่มแก่มากแล้ว น้องๆ ก็แก่กันหมดแล้ว น้าสาวผมก็ไม่รู้จะไปไหวอีกกี่ครั้ง ลูกๆ ก็จะได้ไปด้วย ถึงจะไม่ครบทุกคนก็ตาม ทำให้ผมตอบตกลงว่าจะไปกับเขาด้วย
เพราะปกติไม่เคยไป แต่ครั้งนี้ดันทะลึ่งจะไป ปัญหาเลยงอกตั้งแต่การเดินทางเลยล่ะครับ เริ่มจากคิดกันว่าให้ทุกคนขับรถไปกันเอง ก็เริ่มมีปัญหาที่บางคนไปไม่ถูก ผมก็มีข้อจำกัดที่ขับรถกลางคืนไม่ไหวแล้ว น้องชายผมก็รู้สึกเหนื่อยที่ต้องมาขับรถในวันหยุด น้องสาวผมเริ่มวางแผนให้ลูกผมขับรถไปบ้านน้องชายผม เพื่อให้น้องชายผมขับรถต่อไปยังบ้านน้องสาวผม เพราะลูกผมขับรถไปบ้านน้องสาวผมไม่ถูก จากนั้นก็จะไปขึ้นรถน้องสาวผมไปสัตหีบกัน ส่วนน้องชายคนเล็กผมก็ต้องขับรถพาน้าสาวผมกับหลานๆของผมก็คือลูกๆของมันไป ลูกสาวคนโตผมต้องไปหาหมอก่อนเพราะมีนัด แล้วค่อยนั่งรถตู้ตามไป ส่วนผมก็พาไอ้ตัวเล็กกับแม่ของมันขับรถร่วมหกชั่วโมงไปเอง
วุ่นวายดีไหมครับตระกูลนี้ แค่ฟังแผนมันผมก็มึนแล้ว นี่ยังไม่คิดถึงขากลับเลย ว่ามันจะเดินหมากกี่ชิ่ง ถึงจะกลับได้ถึงบ้าน
หลังจากถกเถียงกันมาสองวัน ในที่สุดน้าสาวผมก็สรุปเองเลยว่า เช่ารถตู้ไปหนึ่งคัน น้องสาวผมจะขับรถไปเอง ก็เอารถยนต์ไปอีกคัน
จบเรื่อง ซูสีไทเฮาสั่ง ใครจะกล้าขัดราชโองการ
แต่ยังครับยังไม่จบแค่นั้น หมดจากเรื่องรถ ก็มาถึงที่พัก ก็พยายามจองมันจนได้ แม้ห้องพักมันจะได้คนละที่แต่อยู่ในบริเวณเดียวกัน แค่นั้นก็เอาแล้ว เรื่องที่พักนี่ผมก็รู้สึกหวั่นไหวอยู่สักหน่อย เพราะอดคิดถึงเมื่อคราวไประยองครั้งที่แล้ว ที่ทำเอาผมเข็ดมาเป็นสิบปีไม่ได้ ก็ได้แต่หวังว่าคราวนี้คงไม่เป็นอย่างนั้นอีก
จนถึงวันเดินทาง ผมหอบกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นรถตู้โดยสารจากต่างจังหวัดเข้ากรุง เพื่อมาขึ้นรถตู้ที่เช่าไว้อีกที แค่รถออกจากบ้านเริ่มเดินทาง เราทุกคนดีใจที่คิดถูก เช่ารถไป เพราะมันติดจริงๆ จะติดเอาสถิติไปลงกินเนสบุ้ครึไงไม่รู้ แต่ที่รู้คือผมหลับ จะติดนานแค่ไหนก็เชิญเลย
หลังจากแวะกินข้าวที่ชลบุรี กับแวะซื้อกล้วยแขก ข้าวเม่าทอดข้างถนนที่สัตหีบแล้ว รถตู้ก็พาเรามาถึง หาดนางรำ ที่สัตหีบ พวกเรามาถึงประมาณบ่ายสามโมงเห็นจะได้ คนมาเที่ยวเยอะมากจนแทบไม่มีที่จอดรถ จากนั้นก็ช่วยกันขนข้าวของ ที่ดูราวจะมาพักสักเดือนหนึ่งมากกว่าคืนเดียวแยกย้ายกันเข้าที่พัก และเพราะผมมาบอกหลังชาวบ้านเขา ห้องพักที่จองให้ผมได้เป็นห้องแบบเรือนแถว ซึ่งผมไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ แม้ว่าห้องน้ำจะเป็นห้องน้ำรวม ที่อยู่แยกไปจากอาคารที่ผมพักก็เถอะครับ มันให้ความรู้สึกเหมือนกลับไปเข้าค่ายดีจริงๆ
พอจัดเก็บข้าวของเข้าห้องเสร็จ ก็ไปรวมกันที่บ้านใหญ่ริมทะเลที่เช่าไว้ รอให้แดดมันร่มสักหน่อย จะได้ให้เด็กๆ ลงไปเล่นน้ำ หน้านี้แดดก็ดีจริงๆ ครับ กว่าจะเบาแสงลงก็เกินห้าโมงครึ่งเย็นเข้าไปแล้ว ครั้งนี้ผมก็ตั้งใจจะไปเล่นน้ำกับเด็กๆ สักหน่อย แต่ก็กำลังคุยกับน้องชายที่ไม่ค่อยได้เจอกันอยู่ เลยยังไม่ได้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
พอหกโมงเย็น ผมกำลังจะลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อมาลงเล่นน้ำกับเขาบ้างก็ได้ยินเสียง
“ปรี๊ด… ปร๊ด… ขึ้นได้แล้วครับ” ทหารนายหนึ่งเดินเป่านกหวีดไปตามชายหาด เรียกคนให้ขึ้นจากน้ำ
หาดปิดหกโมงเย็น…
น้องสาวมันไม่บอกผมสักคำ นี่ถ้าผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วกว่านี้สักนิด ลงไปเอาตูดแช่น้ำ แล้วโดนเรียกขึ้นเลย ได้มีเคืองกันบ้างล่ะครับ
ก็เอาเถอะครับ ถึงจะไม่ได้เล่นน้ำกับเขา แต่ก็ยังได้มานั่งรับลมทะเล แก้ร้อนกับเขาบ้าง
ปีนี้ได้ไปเที่ยวไหนๆ กับเขาบ้าง ได้ไปเที่ยวกับครอบครัวกับเขาบ้าง
ถึงหลายๆ อย่างมันไม่ได้เป็นไปอย่างที่หวัง หลายอย่างไม่เป็นไปอย่างที่เราอยากให้มันเป็น
แต่ถ้าเราปรับใจให้ยอมรับมันได้ มองมันในด้านที่ดี ชีวิตเราก็พอมีความสุขได้บ้างนะครับ
และสุดท้ายขอบใจน้องสาวน้องชายที่น่ารัก ที่บริการพี่ชายด้วยดี ทำให้ครอบครัวเรามีวันเวลาดีๆ ร่วมกันอีกครั้ง