ไม่ได้เข้า WordPress เสียนาน อะไรต่ออะไรเปลี่ยนไปมากมาย แม้แต่ Theme ที่ใช้อยู่นี้ ก็ยังถูกเตือนว่า โบราณไปแล้ว กรุณาอัพเดทเป็นตัวใหม่ เปิดไปเพื่อหาเรื่องราวต่างๆ อ่าน ก็กลับกลายเป็นข่าวบ้าง โฆษณาบ้าง หาเรื่องราวที่ผู้คนเขียนออกมาจากความคิดแบบเดิมได้น้อยเหลือเกิน Blog ในวันนี้ มันเปลี่ยนแปลงไปเสียจนกลายเป็นอะไรที่ผมไม่รู้จักเสียแล้ว
ผมแวะเวียนไปยังมิตรสหายเก่าๆ แม้ผมไม่ได้เข้าไปทักทาย แต่ก็ยังรู้สึกคุ้นเคยเมื่อเปิดบล็อกของคนที่เคยพูดคุยกัน อดไม่ได้ที่จะแอบอ่านเรื่องราวในช่วงเวลาที่ผ่านมา ช่วงที่ตาแก่คนนี้มัวโหมทำงานต่างๆ จนไม่มีเวลาชะโงกหัวเข้ามาในบล็อก ทั้งๆที่ก็เข้าเน็ตอยู่ทุกวัน สิ่งที่เห็นคือความเปลี่ยนแปลงต่างๆ ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาของโลก จากเด็กน้อยกลายเป็นผู้ใหญ่ จากตำแหน่งเล็กๆ เริ่มใหญ่โตขึ้น ความคิดเห็นต่อสิ่งต่างๆ ก็เริ่มเปลี่ยนไป
มันไม่ใช่เรื่องแปลก ไม่ใช่เรื่องผิด เป็นธรรมดาของโลก
ผมเองยังเปลี่ยนจาก ตาแก่บ้านนอกตกงาน กลายเป็น ตาแก่บ้านนอกมีงานทำแล้ว ได้เลย …ถึงมันจะไม่ค่อยมีกินเหมือนเดิมก็ตามที
การเปลี่ยนแปลงเป็นเหมือนข้อเตือนใจ ให้เรารู้สึกตัวอยู่เสมอว่า ความจริงเราไม่ได้รู้อะไรมากมายอย่างที่เราคิดเลย
สิ่งที่เราเคยคิดว่า เรารู้ดีแล้ว เมื่อเวลาเปลี่ยนไป กลายเป็นสิ่งใหม่ เราถึงรู้ว่า สิ่งเรารู้นั้นน้อยนัก
การเปิดใจยอมรับการเปลี่ยนแปลง และพร้อมจะเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา จึงจะทำให้เรา “พอรู้” กับเขาได้บ้าง
แต่ไม่ว่าสิ่งใดๆ จะเปลี่ยนแปลงไปเพียงไหน บางสิ่งยังคงเหมือนเดิมได้
ตาแก่บ้านนอกคนนี้ก็ยังเป็นตาแก่บ้านนอกคนเดิม ยังยิ้มทักทายกับผู้คน ยังก้มหน้าทำงาน ยังมัดหลักการไว้ที่ขา สะพายภาระและน้ำใจไว้ที่บ่าทั้งสองข้าง เดินบนถนนที่เต็มไปด้วยกรวดหินและหนามคมเช่นเดิม เพียงแต่วันนี้ยังดีขึ้นหน่อย ตรงที่มีรองเท้าสวมใส่ ไม่ให้เจ็บปวดมากนัก
คนเก่าๆ เริ่มจากไป คนใหม่ๆ เริ่มเติบโตขึ้นมาแทน
บางครั้งที่ท้อถอยกับเส้นทางเบื้องหน้า ก็เหลียวยหลังกลับไปดูเส้นทางที่ผ่านมาเพื่อเป็นกำลังใจ
บางครั้งที่เหนื่อยจนแทบไปต่อไม่ไหว ก็อาศัยร่มไม้ข้างทาง กับน้ำฝนในขวด พักดื่มเติมเรี่ยวแรงอีกครั้ง
ไม่ว่าเส้นทางที่เหลือจะเป็นอย่างไร จะแดดร้อน ฝนแรง สูงชันสักแค่ไหน
ถ้าเรายอมรับการเปลี่ยนแปลงว่ามันเป็นปกติของโลกได้แล้ว ใจก็เป็นสุขได้อยู่ดี