ช่วงหยุดยาวสี่วันนี้ หลายคนออกเดินทางไปเที่ยว หลายคนเดินทางกลับบ้าน ผมเองก็แอบคิดอยากจะปิดร้านสักหนึ่งวัน อยากจะขอหยุดพักกับเขาบ้าง ด้วยเหตุที่สัปดาห์ที่ผ่านมา มีเรื่องราวให้วุ่นวายมากมาย รวมถึงเมื่อสองสามวันก่อน สุขภาพผมก็ร่วงหล่นไปอยู่ในสถานะป่วย แบบที่ไม่ได้ตั้งตัว แต่ก็สองจิตสองใจ ใจหนึ่งก็อยากจะพัก แต่อีกใจก็อดที่จะงก อยากได้เงินมาจุนเจือสถานการณ์การเงินที่ย่ำแย่อยู่
จนในที่สุด วันนี้ก็มาเปิดร้านตามปกติ แต่พอจอดรถที่หน้าร้าน ผมรู้สึกไม่อยากจะเปิดร้านขึ้นมาดื้อๆ อยากจะปิด ไม่ต้องรับลูกค้าสักวัน ให้กายใจมันได้พักเสียบ้าง หลังจากใช้มันฟาดฟันปัญหาสารพัดในช่วงที่ผ่านมา แบบที่ไม่เคยปราณีมันสักนิดเดียว
ตกลงเป็นอันว่า วันนี้ผมไม่ได้เปิดร้าน
ไม่ได้ไปไหน ไม่ได้ไปเที่ยว ไม่ได้ไปเดินห้างซื้อของ ไม่ได้ไปหาอะไรกินตามร้านหรู
ผมก็อยู่ในร้านของผมนั่นแหละ ..แต่ ผมไม่ได้เปิดร้าน
มันเป็นความรู้สึกที่แวะเวียนมาหาผมบ่อยครั้งขึ้น ความรู้สึกที่ไม่อยากพบปะผู้คน
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมเกิดความรู้สึกนี้ขึ้นมา
ผมไม่ได้เหม็นขี้หน้าใคร หรือรู้สึกรังเกียจ ขยะแขยงใครทั้งนั้น
แค่ผมไม่อยากเจอใคร ไม่ต้องคุยกับใคร
แค่อยากอยู่คนเดียว พักผ่อนเงียบๆ สักวัน
หน้าร้านปิดสนิทราวกับวันนี้ผมไม่ได้มาเปิดร้าน
ผมนั่งอยู่ในร้าน ในที่ที่ผมนั่งอยู่ทุกวัน
แต่วันนี้ผมไม่ต้องตอบปัญหา ไม่ต้องแก้ปัญหา
แค่นั่งพัก คิดอะไรเงียบๆ คนเดียว
แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว สำหรับการหยุดพักผ่อน ที่ผมมีไม่กี่วันในหนึ่งปี
บางทีตาแก่คนนี้เริ่มจะแก่เกินไปสำหรับงานแบบนี้แล้วกระมัง