เงาแห่งวันวาน

จะรอเธอ… แม้เดือนจะเคลื่อนหนี
จะรอเธอ… แม้ปีจะหลบหาย
จะรอเธอ… แม้วันผันเปลี่ยนไป
จะรอเธอ… แม้ไกลสุดลับตา

จะรอเธอ.. จนนกทิ้งรังร่อน
จะรอเธอ… จนภมรทิ้งบุปผา
จะรอเธอ… จนนทีไม่มีปลา
จอรอเธอ… จนฟากฟ้าไร้เมฆี

จะรอเธอ… แม้แผ่นดินสิ้นรอยร้าว
จะรอเธอ… แม้เงาจะเปลี่ยนสี
จะรอเธอ… แม้แมกไม้ไร้ขจี
จะรอเธอ… แม้วันที่ฉันสิ้นใจ

จะรักเธอ… แม้ว่าขอบฟ้ากว้าง
จะรักเธอ… แม้ห่างสักเพียงไหน
จะรักเธอ… แม้ฝันนั้นแสนไกล
จะรักเธอ… แม้ไม่สมอุรา

จะรักเธอ… แม้ดวงดาวจะสิ้นจันทร์
จะรักเธอ… แม้ตะวันจะลืมฟ้า
จะรักเธอ… แม้ฝั่งชังธารา
จะรักเธอ… แม้ว่าเธอเปลี่ยนไป

จะรักเธอ… แม้น้ำตาต้องหยาดริน
จะรักเธอ… แม้ชีวินต้องหม่นไหม้
จะรักเธอ… แม้ความหวังพังทลาย
จะรักเธอ… แม้วันตาย…จะรักเธอ

สหัสเดชะ 2525

จากห้วงคำนึง 20 ธ.ค. 42
บันทึก ณ ค่ำคืนเดียวดาย

หมายเหตุ เขียนครั้งแรกปี 2525 นำมาประกอบในข้อเขียน เงาแห่งวันวาน ใน จากห้วงคำนึง ปี 2542 เพิ่งค้นเจอต้นฉบับวันนี้ เลยเอามาใส่ไว้ กลัวหายอีก ตัดข้อเขียนในเงาแห่งวันวานออกหมด เพื่อความสบายใจของทุกคน