อาจจะแปลกใจที่ปกติผมไม่นำรูปบุคคลมาใส่ในบล็อก แต่ครั้งนี้ขอสักหน่อย คุณดูรูปแล้วในหัวคุณคิดว่าพวกเขาเป็นใคร ยิ่งถ้าผมบอกว่า รูปนี้ถ่ายมาจากสถานีตำรวจ เอาแบบจริงใจ ไม่ต้องดัดจริตทำตัวเป็นคนดี คนจำนวนมากคิดว่า ไอ้คุณสามคนนี่โดนคดีอะไร?
สังคมเรา ตัดสินคนจากรูปร่างหน้าตา เสื้อผ้า และอุปกรณ์
ไม่ว่าจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ แต่มันก็คือความจริง
เมื่อสองวันก่อน มีผู้หญิงคนหนึ่ง ขับรถพาลูกเล็กๆ สองคนอายุ 8 ขวบกับ 4 ขวบไปบนเส้นทางเลียบคลองทวีวัฒนา แล้วเกิดอุบัติเหตุรถพุ่งตกคลอง ท่ามกลางไทยมุง สามคนที่เห็นในรูปผ่านมา คว้าค้อนกระโดดลงน้ำไปช่วยแม่และลูกทั้งสามคน
ผมขอเขียนชื่อของพวกเขาสักหน่อย – นายแดง ปานเปรีองมล นายศรีชัย ยังอุ่น และนายอนุชา พะยุหะ
ผมเชื่อว่า ในวินาทีที่เขาคว้าค้อนกระโดดลงน้ำ เขาไม่ได้คิดถึงว่าจะได้รางวัลเท่าไร
ไม่ได้คิดถึงว่าจะได้รับเกียรติบัตรจากใคร
ไม่ได้คิดถึงว่าจะมีคนเชิดชูยกย่องขนาดไหน
เขาแค่ช่วยชีวิตผู้หญิงกับเด็กเล็กๆ อีกสองคนแค่นั้น
แต่สำหรับครอบครัว คนเป็นพ่อ คนเป็นสามี คงไม่ใช่ “แค่นั้น”
มันโคตรยิ่งใหญ่สำหรับชีวิตเลยทีเดียว
ช่างก่อสร้างตัวเล็กๆ ในสังคมสามคน ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่
แต่พวกเขาคงเล็กเกินไป จนแทบไม่อยู่ในสายตาของสังคม
ยิ่งวันที่เกิดเรื่องก็บังเอิญตรงกับช่วงมีข่าวภาพหลุดดาราสาวที่เสพยา
ยิ่งแทบไม่มีที่เหลือให้ยืนในกรอบภาพที่สังคมเห็น
คนที่เป็นพ่อ ออกมาแถลงข่าวยอมรับเรื่องลูกเสพยา สังคมปรบมือยอมรับว่ายิ่งใหญ่
ผมก็เป็นพ่อคน ผมก็ชื่นชมเหมือนกัน
แต่กับคนที่ ลูกตัวเองก็ไม่ใช่ ยอมโดดลงไปช่วย โดยไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ผมยิ่งโคตรนับถือน้ำใจ ยิ่งชื่นชมกว่าอีก ถึงจะมีเสียงปรบมือแบบเปาะแปะก็ตามที
เอาเถอะพ่อหนุ่มทั้งสามคน ถึงไม่ได้ออกสื่อยิ่งใหญ่ ออกรายการทีวีสารพัด
แต่ได้ลงในบล็อกของตาแก่บ้านนอกคนนี้ แค่นี้ก็ดีกว่าเซเลปทั้งหลายเยอะเลย
เพราะบางคนต่อให้มาจ้างก็ไม่มีทางเขียนถึง ให้เป็นเสนียดบล็อกผมหรอกครับ