ใครกันหนาล่องลอยแล้วแต่ ตามกระแสสายลมพัดพา
ไปไกลลิบเกินสุดคณา ชะตาพัดไป
ใครกันหนาสุดช้ำขมขื่น สุดจะฝืนเศร้าตรมหัวใจ
ความขื่นขมถมเต็มห้องใน เก็บรักไว้ใต้ทรวง
อาทิตย์เริ่มลับลา ผืนฟ้าเปลี่ยนสีไป
ห่างไกลแสนเวิ้งว้างอย่างใหญ่หลวง
ขุนเขาขวางหน้า ชะตาล่อลวง
อดีตนั้นลับล่วงผ่านพ้นไป
ใครกันหนาหยัดยืนฝืนทน ฝ่าคลื่นคนหยามเหยียดทนได้
ดั่งดวงแก้วที่แตกมลาย ถูกทิ้งไว้ข้างทาง
สหัสเดชะ
2524