ผมตั้งใจจะเขียนเรื่องราวต่างๆ หลายๆ เรื่อง ที่เห็นเค้าโครง แต่จนแล้วจนรอด เวลาผ่านไปเป็นเดือน ผมก็ไม่ได้ลงมือเขียนอะไรสักตัวอักษร ถ้าเป็นอย่างบรรดาเวบต่างๆ เวบมาสเตอร์หรือแอดมินก็คงต้องมาออกตัวกันว่า งานเยอะ ไม่มีเวลา แต่ตาแก่บ้านนอกอย่างผมไม่มีราคาคุยอะไรแบบนั้น ก็บอกกันตรงๆ ว่าขี้เกียจด้วย เขียนไม่ออกด้วย นี่มันจะตรงไปไหมล่ะครับ
ก็จะให้ผมบอกว่างานเยอะจนไม่มีเวลา มันก็ดูจะโกหกกันหน้าด้านๆ ไปสักนิด ก็แค่จะกินเข้าไปยังไม่ค่อยจะมี จะบอกว่างานเยอะได้ยังไงกัน เวลาก็เหลือเฟือ นั่งรอลูกค้าจนหลับแล้วหลับอีก ลูกค้าก็ไม่โผล่มาต่อชีวิตกันบ้าง จะมาโกหกว่าไม่มีเวลาได้อย่างไร
ปัญหาของผมถ้าจะว่ากันตรงๆ เลยก็คือ ไม่มีสมาธิจะคิด จะเขียน บางวันผมมีหัวข้อที่อยากเขียนผุดขึ้นมา แต่วันนั้นก็เป็นวันที่ต้องหาเงินไปจ่ายหนี้ รถเกิดมาเสีย ลูกค้าเข้ามากวนโมโห งานทำไปแล้วกลับมามีปัญหา ฯลฯ ไอ้หัวข้อที่ผุดขึ้นมา มันก็ผลุบหายไปพร้อมเค้าโครงเรื่องราว และความคิดที่ร่างไว้ในหัว ครั้นจะให้กลับมานั่งเรียบเรียง ก่อกลับมาเป็นรูปร่างอีกครั้ง มันก็ไม่เหมือนเดิม แถมยิ่งพาให้หงุดหงิดเข้าไปอีก
ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ความคิดที่ก่อตัวแล้วต้องกลับสลาย ฟุ้งกระจายไปครั้งแล้วครั้งเล่า มันทำให้ผมล้า เริ่มไม่อยากคิด เพราะคิดแล้วมันก็สลายไปโดยไม่ทันได้เขียนอยู่ดี คราวนี้ก็เริ่มอ้างสิ่งรอบๆตัว ว่ามันไม่เหมาะที่จะให้เราทำงานได้สำเร็จ อากาศร้อนไปบ้าง ชื้นไปบ้าง ยุงชุมไปบ้าง เน็ตช้าไปบ้าง ซึ่งบรรดาข้ออ้างที่แก้ตัวให้ตัวเองฟัง มันไม่ได้มีผลกับการทำงานอย่างจริงๆ สักอย่างเดียว
จนวันนี้ผมพยายามรวบรวมความคิด เริ่มทำอีกครั้งโดยก้าวข้ามข้ออ้างบ้าบอสามร้อยอย่างที่ผมหามาบอกตัวเอง เพราะผมไม่อยากกลายเป็นตาแก่ไร้ความคิด มีชีวิตแบบไม่ต้องใช้สมองตรึกตรองเรื่องใดๆ แค่มีหน้าที่หายใจอย่างเดียว
เรื่องราววันนี้มันอาจจะออกเป็นภาพพร่ามัว เพราะความคิดมันยังฟุ้งกระจายอยู่ ก็ทนๆอ่านกันไปก่อนนะครับ ไว้ให้ความคิดเข้าที่มากกว่านี้ คงจะกลับมาเขียนแบบโลดโผนโจนทะยานแบบเดิมได้อีกครั้ง ตอนนี้แค่ออกจากบ้านแล้วไม่ต้องประกาศ จส100 ตามหาตัว แถมยังเขียนอะไรให้อ่านกันได้ นี่ก็วิเศษเต็มทีแล้วล่ะครับ