ตะวัน

ตะวัน… เริ่มสาดแสงทองเรืองรองนภา
ตะวัน… ดังจะขอลาจากฟากฟ้าลาลับไป
ตะวัน… นั้นดังเศร้าหมองดังร่ำร้องก้องดวงใจ
ตะวัน… คงไม่อยากไกลจากไปจากทิวา
ไม่มีคำอำลาดังเช่นดวงตะวัน

ลม… เย็นโบกพัดโบยโชยมาต้องกาย
ลม… คงอยากทักทายกับร่างกายเราเหมือนกัน
ลม… คงไม่รู้ซึ้งว่าใยจึงต้องเฝ้าฝัน
ลม… ที่พัดมานั้นทำฉันสั่นไปทั้งกาย
คงต้องเศร้าเดียวดายไม่คลายทุกข์ระทม

ยามเย็นเริ่มหนาวยิ่งหนาวไปถึงดวงใจ
ดูตะวันที่ห่างไกลจากไปอย่างตรอมตรม
นกกากลับรังดูช่างยิ่งน่าระทม
ระทมปล่อยฉันขื่นขมตรมอยู่เพียงเดียวดาย

น้ำตา… หยาดจนไหลรินสิ้นสุดทานทน
น้ำตา… หยาดและไหลจนชนม์แทบดับลับมลาย
น้ำตา… ไม่อาจชะทุกข์สุขคืนกลับได้ดังหมาย
น้ำตา… ไม่อาจละลายคลายความช้ำได้ดังหวัง
ชีวิตเพียงลำพังดังเช่นดวงตะวัน

สหัสเดชะ
2523