…ไผ่สีเบียดเอียดอาดให้บาดจิต
ดังชีวิตที่ผ่านผันนั้นแสนหวาน
กระทบหน่อยเสียดสีนิดคิดร้าวราน
ลืมวันวานที่ผ่านพ้นสุขล้นใจ
ฟ้าลางเลือนเปื้อนน้ำตาที่ฟ้าเกลียด
เมฆละเลียดหลบลี้ไปที่ไหน
ตะวันรอนอ่อนล้าก็ลาไป
วิหคหายรังรอก็ไม่มา
อกแสนเศร้าแม้ดาวยังหลบแสง
น้ำค้างแรงเคยมีกลับหนีหน้า
ดวงจันทร์หม่นทนฝืนกลืนน้ำตา
เหมือนดังข้าหมองหม่นอยู่คนเดียว
เสียงเพลงแห่งราตรีที่เคยดัง
เคยเฝ้าฟังกล่อมใจให้หายเปลี่ยว
กลับเงียบหายทิ้งไว้เพียงจันทร์เรียว
สุดจะเหลียวหาใครปลอบใจมา
อยากร้องเรียกวันวานให้ผันกลับ
อยากเรียกดวงตะวันลับกลับมาหา
อยากเรียกเมฆสีทองท่องนภา
อยากให้ฟ้าเช็ดน้ำตาแห้งเหือดไป
อยากร่ำเรียกเพรียกหาทิวาสุข
อยากเรียกราตรีสนุกกลับมาใกล้
อยากร้องเรียกความรักที่จากไกล
อยากเรียกใจที่แหลกยับให้กลับคืน…
สหัสเดชะ
จากสนธยา…ถึงอรุโณทัย พ.ศ. 2526