หยดน้ำค้างพรมพร่างฟ้าปราย บนใบไม้ประกายวับวาว
เจิดแจ่มจ้าดุจจะท้าแสงดาว แสงแวววาวระยับไกล
พอรุ่งเช้าเจ้าคงแห้งหาย เหลือประกายประทับเพียงใจ
ดั่งความรักที่เหือดหายไป ไม่อาจได้คืนมา
รักมั่น ผันเปลี่ยนไป
สุขสมใจ กลับกลายลับลา
ไม่มีแล้ว อีกสักครา
จะหวนมา พบหน้าความสุขสม
หยดน้ำค้างพรมพร่างฟ้าปราย เริงเล่นร่ายหลอกล้อสายลม
หยอกบุปผาไม่นำพาเศร้าตรม เราระทมเพียงเดียวดาย
สหัสเดชะ
2524