หลายคนเริ่มสงสัยว่า บล็อกตาแก่บ้านนอกบล็อกนี้กำลังจะกลายเป็นเวบศาลาคนเศร้า หรือศาลานกน้อยรึเปล่า เพราะหลายโพสท์ที่ผ่านมา มันเริ่มออกแนวดราม่าน้ำเน่ามากขึ้นทุกที
เรื่องนี้ผมเคยเขียนไว้ในเรื่อง Blog ที่หายไป ไว้ก่อนหน้านี้แล้วนะครับ ว่าผมคงต้องขอพื้นที่เพื่อเก็บเศษซากข้อเขียนเก่าๆ ในเวบต่างๆ ที่ถูกปิดไปบ้าง เลิกใช้ไปบ้าง เอามารวมไว้สักหน่อย เรื่องของเรื่องคือมันไม่รู้จะเอาไปแปะไว้ที่เวบไหน เวบอื่นของผมก็มีแต่เวบทำงานทั้งนั้น ขืนเอาไปแปะ ลูกค้าคงคิดว่าตาแก่คนนี้เสียสติไปเสียแล้วเท่านั้น ก็คงมีแต่เวบนี้ล่ะครับ ที่พอจะหน้าด้านทำมึนเอามาแปะได้
มันก็เข้าตำรา กินของขม ชมเด็กสาว เล่าความหลัง นั่นแหละครับ พออายุมากเข้าเท่าไร ก็มีเวลาและเรื่องราวให้ย้อนกลับไปคิดถึงมากขึ้นเท่านั้น คนแก่จึงมักชอบบอกเล่าเรื่องราวสมัยก่อนๆ ให้ลูกหลานฟัง แต่ส่วนใหญ่ลูกหลานมันก็ไม่ได้สนใจจะฟังกันนักหรอกครับ ที่มันมานั่งเมื่อยฟังอยู่เพราะมันสงสาร มาอยู่เป็นเพื่อน แต่ฝ่ายคนแก่พอเล่าเรื่องราวเก่าๆ เป็นได้ติดลมบน ไม่ค่อยจะลง ไม่ค่อยจะเลิกเอาง่ายๆ เรื่องนี้ตัวผมเองก็เป็นเหมือนกัน เด็กมันลาห้ารอบก็ยังไม่ได้ไป เพราะตาแก่คนนี้มัวแต่ฝอยเรื่องเก่าๆ สมัยหนุ่มๆ ไม่ยอมเลิกเสียที คนรุ่นนี้เอาไม้ตียังหยุดยากเลยครับ
ผมรู้ว่าความสุขของคนแก่ที่ได้เล่าเรื่องเก่าๆ มันเกิดเพราะได้คิดหวนกลับไปสมัยที่ยังมีเรียวมีแรง สร้างวีรเวร วีรกรรม ชนิดที่ตอนนี้ไม่มีทางทำได้แล้ว มันได้หวนกลับไปรำลึกถึงความสุข สนุก ได้สัมผัสความรู้สึก ผู้คน เรื่องราวที่ประทับในความทรงจำอีกครั้ง ได้ย้อนอายุกลับไปอีกหน แม้จะเป็นแค่ในความคิดก็ตาม
แต่เรื่องราวที่ถ่ายทอดออกมา ถึงจะจริงบ้าง โม้บ้างก็เถอะ มันก็คือจดหมายเหตุประวัติศาสตร์อย่างดีเยี่ยม ที่ถูกบันทึกไว้ในรอยหยักของสมองคนๆหนึ่ง ที่มีเจ้าของสมองเป็นพยานปากเอกให้การ บางแง่มุมมันก็จะต่างจากสิ่งที่ถูกบันทึกไว้อย่างเป็นทางการ แต่ก็เป็นความจริงในอีกมุมหนึ่ง ที่ไม่ต้องสนใจว่าใครจะเชื่อถือหรือไม่
ดังนั้นการนั่งฟังคนแก่เล่าเรื่องเก่าๆ มันก็ไม่ได้เสียเวลาเปล่าประโยชน์เสมอไป (ถ้าไม่ได้เล่าเป็นรอบที่สิบสี่เข้าไปแล้ว) มันก็ทำให้เราเพลิดเพลินได้เหมือนนั่งดูซีรี่ส์ หรืออ่านเฟสบุ้ค อ่านไลน์ ที่แชร์กันมาได้เหมือนกัน
ไอ้ที่ชักแม่น้ำทั้งห้ามายาวนานขนาดนี้ ขี่ม้าเลียบค่ายอ้อมเขาสามลูกมานี่ ก็แค่จะบอกว่า ขอพื้นที่ให้ตาแก่คนนี้ได้รำลึกถึงความสุขเสียหน่อยนะครับ อันไหนพอทนอ่านกันได้ก็อ่านกันไป อันไหนทนอ่านไม่ไหวก็ข้ามกันไป ไม่ต้องทนจนอ้วกคาหน้าจอหรอกนะครับ แต่ที่แน่ๆ เรื่องยังเหลืออีกเยอะเลยครับ