พรุ่งนี้ผมก็ต้องเดินทางเข้ากรุงเทพฯอีกแล้ว แฟนๆตาแก่คนนี้คงจำได้ เมื่อหกเจ็ดปีก่อน ผมเคยเขียนเรื่องเข้ากรุงให้อ่านกัน คราวนั้นวุ่นวายขายกะปิมาก แถมยังอยู่นานเสียอีกด้วย คราวนี้จะวุ่นวายหรือไม่ยังไม่รู้ แต่ที่รู้แน่ๆ คงต้องอยู่เป็นสิบวันล่ะครับ
อย่างที่รู้กันดีว่า ตาแก่คนนี้เกลียดการเข้ากรุงเทพฯอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งๆที่ทั้งเกิดทั้งโตในกรุง แต่ถึงวันนี้ การจะเอาผมกลับเข้าไปอยู่ในกรุงเทพฯเหมือนเมื่อก่อน คงต้องต่อยกันสักยกสองยกล่ะครับ
สามสี่วันที่ผ่านมา อากาศร้อนแบบไม่น่าให้อภัย นี่มันเพิ่งจะเข้าเดือนมีนา แต่มันตั้งหน้าตั้งตาร้อน ยังกับกลางเดือนเมษา ช่วงกลางวันผมแทบไม่อยู่ในร้าน ออกมานั่งใต้ต้นตะขบหลังร้านของผม ที่ตอนนี้มันแผ่กิ่งก้านร่มใบแทบจะคลุมหลังคาผมไปครึ่งร้านได้ ปีนี้ก็คงได้มันอีกเหมือนเดิม ที่เป็นเหมือนเครื่องปรับอากาศ ที่ทำให้ตาแก่คนนี้ดำรงชีวิตอยู่อย่างไม่ทุกขเวทนามากนัก
เคยมีความรู้สึกว่า เรื่องราวต่างๆ มันใกล้จบลงแล้วไหม
ที่มันเป็นเพียงความรู้สึก ไม่ใช่มาจากข้อเท็จจริง แค่รู้สึกได้
ชีวิตคนเรา บางเรื่องก็ไม่อาจอธิบายด้วยเหตุผล บางเรื่องก็ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูด
มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกเท่านั้น
ผมทำเวบให้ลูกค้ามาสิบกว่าปี สิ่งที่เกลียดที่สุดคือต้องย้ายโฮสท์ เพราะมันเหมือนกับการย้ายบ้าน ต้องไปหาบ้านใหม่ ไปตระเตรียมปัดกวาดเช็ดถูให้เรียบร้อย จากนั้นก็เก็บข้าวของจากบ้านหลังเดิม ทะยอยขนเข้าไปในบ้านหลังใหม่ ช่วงที่ขนย้ายก็แพคลงกล่อง ลงลัง ขนไปใส่ไว้ที่บ้านหลังใหม่ก่อน เสร็จแล้วก็ต้องแกะกล่อง แกะลัง เอาข้าวของออกมาจัดเรียงให้เข้าที่เข้าทาง ซึ่งแน่นอนว่า จะให้มันเหมือนกับบ้านหลังเดิมเป๊ะๆ ย่อมเป็นไปไม่ได้ เพราะหน้าต่าง ประตู มันก็อยู่คนละตำแหน่งกัน
วันนี้ผมคาดว่าลูกค้าจะน้อย เพราะใกล้สิ้นเดือนแล้ว เงินคงใกล้หมดกันทั้งนั้น ก็เลยกระแดะไปถอด Server ที่ร้านออกมา เอาไปเป่าฝุ่นทำความสะอาด แล้วก็กะว่าจะลงระบบใหม่ เพราะระบบมันเริ่มช้า เข้าได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ไม่มีจังหวะจะทำเสียที วันนี้เลยถือโอกาสล้างระบบกันใหม่ แต่เรื่องราวมันกลับลุกลาม ใหญ่กว่าที่ผมคิดเอาไว้เยอะเลย
เมื่อ 6-7 ปีที่แล้ว เป็นช่วงที่ผมขยันเขียนเรื่องราวต่างๆ ลงในบล็อก เขียนทุกวันๆ ละหลายเรื่อง แต่ก็อยู่กันคนละบล็อก เพราะเป็นเรื่องราวคนละแบบ ทำให้ผมมีบล็อกที่เขียนไว้อยู่หลายที่ ทั้งบน Spaces WordPress Blogspot Blogsome ฯลฯ อยู่ให้ทั่วไปหมด แถมเขียนเรื่องราวคนละแบบ ตั้งแต่การทำกับข้าว ไปจนดิจิตอลเทคโนโลยี
ผมทิ้งร้างห่างหายไปจากการเขียนบล็อกไปเป็นหลายปี แวะมาเขียนบ้างก็นานๆสักเรื่อง
แถมยังนานจริงๆ นานจนหลายคนสงสัยว่า ตกลงอีตาแก่คนนี้ยังมีชีวิตอยู่จริงหรือเปล่า
สัปดาห์นี้หยุด 3 วัน ตั้งแต่วันศุกร์ที่เป็นวันมาฆะบูชา ยาวมาเสาร์-อาทิตย์ ผมนั่งดูทวิตเตอร์มีรายงานว่ารถติดมาตั้งแต่เย็นวันพฤหัสแล้ว คนมากมายหนีออกจากกรุงเทพฯ ไปต่างจังหวัด ส่วนคนต่างจังหวัดเองบ้างก็หนีไปเที่ยวที่อื่น เพราะเบื่อหน่ายสภาพบ้านเมืองที่ไร้ขื่อไร้แป แย่งชิงอำนาจกันปานสุนัขแย่งอาจม