อ้างว้าง…ฉันเดียวดายเหลือเกิน
ไม่มีใครเดินข้างเรา
ชีวิต…ฉันเหงา เหลือเพียงแค่เงาข้างกาย
ไม่มีความหมาย หัวใจเดียวดายเกินทน
ก้าวไป…ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครทักสักคน
ชีวิต…สับสน หนทาง เวิ้งว้างน่ากลัว
เมฆหมอก…สลัว มืดมัวเกินจะก้าวไป
แผ่นผืนฟ้าเป็นสีเทา เหงาและเปลี่ยว
ดั่งฉันยืนคนเดียวต้องหวั่นไหว
อยากจะมีใครสักคน ชิดเคียงใกล้
คนที่หัวใจเหมือนฉัน
หากเธอไร้ซึ่งคนเข้าใจ รู้สึกเดียวดายเช่นกัน
หยุดยืน…ข้างฉัน ร่วมกันสร้างวันสดใส
จับมือ ก้าวไป หัวใจสองดวงเลิกเหงา
แผ่นผืนฟ้าเป็นสีทอง สองใจมั่น
ความรู้สึกที่ผูกพันจากวันเหงา
จะมั่นคงนานแสนนาน ทิ้งวันเศร้า
สองเรามีกันและกัน
สหัสเดชะ
พ.ศ.2533