จากรอยยิ้มของเดือนเมษา เป็นน้ำตาของมิถุนา
ยังมั่นคงต่อรัก ยังฝันหา เวลาไม่อาจเปลี่ยนแปรผัน
Author Archives: Ji42
ความคิดที่ฟุ้งกระจาย
ผมตั้งใจจะเขียนเรื่องราวต่างๆ หลายๆ เรื่อง ที่เห็นเค้าโครง แต่จนแล้วจนรอด เวลาผ่านไปเป็นเดือน ผมก็ไม่ได้ลงมือเขียนอะไรสักตัวอักษร ถ้าเป็นอย่างบรรดาเวบต่างๆ เวบมาสเตอร์หรือแอดมินก็คงต้องมาออกตัวกันว่า งานเยอะ ไม่มีเวลา แต่ตาแก่บ้านนอกอย่างผมไม่มีราคาคุยอะไรแบบนั้น ก็บอกกันตรงๆ ว่าขี้เกียจด้วย เขียนไม่ออกด้วย นี่มันจะตรงไปไหมล่ะครับ
ปวดหัวกับโฮสท์
ตาแก่คนนี้ทำเวบให้ลูกค้ามาจะ 20 ปีแล้ว แต่ปัญหาที่ไม่เคยแก้ได้สำเร็จก็คือเรื่องของโฮสท์ติ้ง ที่พาให้ผมปวดหัวได้แทบจะทุกปี อย่างดีหน่อยก็เว้นให้เป็นสองปี ก็ต้องเกิดเรื่องให้ผมปวดกบาล หงุดหงิด อารมณ์เสีย ไม่เรื่องใดก็เรื่องหนึ่ง จนรู้สึกอยากจะเลิกทำเวบมาหลายรอบแล้ว
เงียบเกินไป
บ่ายวันศุกร์กลางเดือนกุมภาพันธ์ที่แดดแรงราวกับเดือนเมษายน ทุกอย่างมันช่างเงียบสงบ จนได้ยินสิ่งที่เขาเรียกกันว่า “ใบไม้ไหว”
มันดูเหมือนจะดีสำหรับผมที่เป็นคนไม่ชอบอะไรเสียงดัง ชอบความสงบและเสียงธรรมชาติ
แต่ผมว่ามันออกเงียบจะเกินไป ผู้คนไม่มีใครออกมาทำกิจกรรมใดๆ ไม่มีแม้รถมอเตอร์ไซค์สักคันจะวิ่งผ่าน
อาจจะเพราะแดดแรง ร้อน.. ผมพยายามคิดเข้าข้างตัวเองเข้าไว้ เพราะทั้งสัปดาห์มีลูกค้าเข้ามาแค่ไม่กี่ราย
หยดน้ำค้าง
หยดน้ำค้างพรมพร่างฟ้าปราย บนใบไม้ประกายวับวาว
เจิดแจ่มจ้าดุจจะท้าแสงดาว แสงแวววาวระยับไกล
เดินทางปีใหม่
ช่วงปีใหม่ปีนี้เป็นปีแรกในช่วงเวลานับสิบปีที่ผมเดินทางมาร่วมฉลองปีใหม่กับครอบครัว คงต้องใช้ประโยคแบบในโทรทัศน์ที่บอกว่า “เดินทางกลับภูมิลำเนา” เพียงแต่ไอ้เจ้าภูมิลำเนาของผมมันคือ กรุงเทพฯ ต่างกับคนอื่นๆ ที่เดินทางกลับต่างจังหวัด
หยุดวันเสาร์
ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยมีวันหยุดอย่างเป็นทางการอย่างคนอื่นเขา มีแต่หยุดปิดร้านเพื่อไปทำธุระ พอกลับมาก็กระเสือกกระสนกลับมาทำงานทันที บางครั้งขับรถกลับมาเกือบสองร้อยกิโล พอมาถึงก็เปิดร้านทันที แต่นั่นมันเมื่อก่อนนี้นะครับ แต่วันนี้ผมมีวันหยุดกับเขาแล้ว
ฟ้าหม่น…คนเหงา
ฟ้าหม่น…คนเหงา…เศร้านัก
มิพัก…พร่ำเพรียก…เรียกหา
คืนวัน…ลับล่วง…เวลา
ตั้งตา…เฝ้ารอ…ต่อไป